تنهائي ۾ تنها ڪمرو ماريندو آ،
خاموشيءَ ۾ هلڪو کڙڪو ماريندو آ.
جوئي آهيان، سوئي آهيان، سادو سودو،
ڪوڙ جو ڪوڙو مونکي رتبو ماريندو آ.
وک وک تي تون وار وکيري ونگ وجهين ٿي،
توڏي ايندڙ ڪيڏو رستو ماريندو آ.
ڇُلڪ اوهانجي ڇاٿين جي ٿي ڇرڪائي،
مُرڪ مٺي سان مِٺڙو دڙڪو ماريندو آ.
سپنن جو سنسار آ ’صحبت‘ ذهنن ۾،
جنهن جي ساڀيا ناهي سو سپنو ماريندو آ.