ڀُلائي ڇڏين ٿو،
رُلائي ڇڏين ٿو.
سُڪن ساڻ ساوا،
جلائي ڇڏين ٿو.
ڪيئي خبرون ڪوڙيون،
هُلائي ڇڏين ٿو.
وري زهر مئي ۾،
ملائي ڇڏين ٿو.
هي غم دل جو دل ۾،
لڪائي ڇڏين ٿو.
تون ”صحبت“ تي خلقون،
کلائي ڇڏين ٿو.
شاعري
من صحرا صحرا
ڪتاب ”من صحرا صحرا“ اوهان اڳيان پيش ڪري رهيا آهيون. ھي ڪتاب نامياري شاعر ۽ ليکڪ بلوچ صحبت علي جي شاعريءَ جو مجموعو آھي. بلوچ صحبت جي شاعريءَ ۾ خيالن جي بلُنديءَ سان گڏ فني حوالي سان نون، اصلاحن ۽ استعارن جي مناسب انداز ۾ جڙاوت ملي ٿي، جيڪا پڙهندڙن جي دل کي موهي وجهي ٿي.
- 4.5/5.0
- 1682
- 436
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- بلوچ صحبت علي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سمورا حق واسطا سهڙيندڙ وٽ هٿيڪا
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران :
- اداري پاران
- مهاڳ
- خوشبودار خيالن ۽ سگهارين سوچن جو شاعر : بلوچ صحبت علي
- ٻه اکر
- شاعر جي نوٽ بوڪ تان:
- غزل
- دلبري تنهنجي بلي ڇا ڇا ڪيم،
- شهر ۾ ڪيڏي تنهائي آ،
- سڏ کي ورنائجو،
- ماڻهن جي ميل ۾ هان،
- تنهنجا نيڻ ڪٽورا ساجن،
- تنهائي ۾ تنها ڪمرو ماريندو آ،
- نه ڪا چاندني آ، اسان جي نگر ۾،
- الفتون ۽ چاهتون گهٽجي ويون،
- روز ٿو روشن ڪيئي فانوس ڪيان،
- سون سارو بدن رڳي آهي،
- تنهنجو ماڻي شباب آياسين،
- تون ٽهڪ ڏيئي ٽِڙي پؤجان،
- روح کي هاڻي پُڪارڻ آ هلي،
- تون جو ناهين قرار ڪونهي ڪو،
- مينهن جي موسم مٺي ملهار آ،
- تاريخن جي رنگن ۾ ڀي روحن جا ڪي رشتا آهن،
- چپن تي لڳائي هو تالو وئي،
- اڙي آمر! اڙي آمر! اسان سان تون وڙهي سگهندين!
- عاشقيءَ جو ڪتاب ڪافي آ،
- ويا گم ٿي ستارا هِن،
- ماڪ ڦُڙاڪي ماڻهو آهن،
- اڄ وري آڪاش آ روئي ڏنو،
- عشق جو آسمان شاهد آ،
- اکين کي اکين جا حوالا ڏيو،
- جي مارڻ گهرو ٿا ته ماري ڇڏيو،
- هونءَ ته دل دوستو! ڀلي آهي،
- وفا ڪري جفا ڪري،
- هن سوا هت گذارجي ڪيسين؟،
- اسان جي وفا جو تماشو ڪري،
- وسي برسات ڳوڙهن جي،
- هن جي سڪ ۽ اڪير سانڍي رک،
- اچي ديس جا ڏس تون مارو ويچارا،
- صداقت نه ڪنهن وٽ سچائي ڏٺم،
- انڌيرن ۾ ڀي يار هلندا رهياسين،
- درد نيلام ٿي ڪرين ڇا لئه،
- توکان وڇڙي وري کَري پوندا،
- چريا آهيون چاهت کي پرکي ڏسو،
- روز غم ۽ ملال آيو آ،
- اچ ته برسات جو مزو ماڻيون،
- هو سراپا شباب ويٺي آ،
- زندگي ديوار آ،
- مرڪندي هو گلاب ڏيندي آ،
- هن جو جنهن وٽ به جام پهتو آ،
- تو سوا من قيامتون آهن،
- کسي ويو ڪو چين ۽ لُٽي ويو سڪون آ،
- سمي هڪڙي سهاني سان،
- تنهنجي چاهت ۾ چُور ٿي ويو آ،
- شراب ۽ شباب جون لڳي ويون نمائشون،
- عشق جي آويءَ ۾ يارو،
- ساري جڳ ۾ عشق ۽ الفت جو ميلو آ متل،
- سونهن تنهنجي چهري جي ڏسندو رهان،
- چريو چاهه آهي،
- اسان شهر جانان جا رولاڪ آهيون،
- اوهان جو کڻي ڪوئي پيغام آيو،
- ايڏو نه مونکي پيار ڏي،
- زندگي آ سفر،
- عشق ٿيو اداس آ،
- نياپا اوهان ڏي هزارين ڪياسين،
- درد جي درياءُ مان ير،
- الجهن ۾ ڇو اٽڪي پيو آ،
- چنڊ جي چانڊاڻ ۾ ڪو پکي اڏري ويو،
- عشق کي آباد ڪر،
- باسي تو جا باس،
- جدائي ٿي جهوري سڄي رات صحبي،
- ڀُلائي ڇڏين ٿو،
- اوهان جي اکين جو عجب ڪاج آهي،
- ٿي وئي آ زندگي اي دوستو! زندان اڄ،
- ڪيو ڀل اسان سان ئي نفرت اي صحبت!
- پيار جي ڪائي سرحد ناهي،
- سڪ سان سڏئي پنهنجي پاڙي،
- ڪو هر پل توکي ساري ٿو،
- اسان جي ته ڪڏهين به سرندي نه تو بن،
- ٽٽل دل کي ٺاهي،
- وري سڪ اوهانجي جا بادل گجن ٿا،
- مون سان تنهنجو هي چاهه ڪهڙو آ،
- تنهنجي جيون جو قسم،
- ٿي ويو سنسان سارو شهر جانان، تو بنا،
- ٻڏي ٿي مٺا اڄ هي يادن جي ٻيڙي،
- هر گهڙي ڄڻ ته وِهه وٽي آهي،
- عشق جو اڄ بخار ٿي پيو آ،
- هت ڇڏائي وئين پرين،
- تنهنجو سهڻي درشن ٿيندو،
- نفرت جو ڏس ڪم نيارو،
- نظم
- ڏاهر! تنهنجو ڏيهه ٿو، ڏهاڙي ڏسي ڏُک،
- تڙپ
- ڊسمبرجو ڀاڪر
- جيجل
- (ڪلچرل ڊي جي حوالي سان) اجرڪ ٽوپيءَ وارا
- منهنجي ڀونءِ جي ڀينر!
- Tribute
- وسڪي
- رات
- ڪراچيءَ جو نوحو
- وفا جا جذيرا
- سڀاڻي ڪنهن ڏٺي آهي
- ياد
- ڀاڪرن ۾
- ڪنڊن سان قرب
- تنهنجي ڳولا
- سپنا
- عزت
- جاڳ
- ادي ارشاد سڪندر ’آه‘ جي نانءُ
- گج مٿي ڪاوا
- اميري ادب
- نثري نظم
- زنجيرن کي ٽوڙي وڃبو،
- ڪاڳر
- بيلف
- اکين جا پر
- همدرديءَ جي هوا
- وجود جا ڇُرا
- اجنبيت جي ڀاڪر ۾
- وايون
- ٿــي ويـــا تـــو کـــان ڌار،
- تــنــهــنــجــون وايـــون پــڙهــنــدو ويـــس،
- پرين! پهرئين ملاقات،
- سـپـنـن ۾ گــڏ هـجـڻ،
- هــر صــورت ۾ جيئـڻو پــونـدو،
- بيت
- مٺڙي ماءُ جي نانءُ
- چؤسٽو
- ٽيڙو
رُلائي ڇڏين ٿو.
سُڪن ساڻ ساوا،
جلائي ڇڏين ٿو.
ڪيئي خبرون ڪوڙيون،
هُلائي ڇڏين ٿو.
وري زهر مئي ۾،
ملائي ڇڏين ٿو.
هي غم دل جو دل ۾،
لڪائي ڇڏين ٿو.
تون ”صحبت“ تي خلقون،
کلائي ڇڏين ٿو.