تنهنجي چاهت ۾ چُور ٿي ويو آ،
منهنجو جوڀن به جُهور ٿي ويو آ.
پاڻ کي هو خدا پيو سمجهي،
ڪيڏو هن کي غرور ٿي ويو آ.
هن قسم ها کنيا ته گڏ رهبو،
اڄ وري پاڻ ڏور ٿي ويو آ.
هن اسان کي عذاب بخشيو جو،
سو به دل جو سرور ٿي ويو آ.
روئي روئي مٺي وڇوڙن ۾،
ختم نيڻن جو نور ٿي ويو آ.
سور ڏيئي اسان کي اي ”صحبت“،
پاڻ بس بي قصور ٿي ويو آ.