ادي ارشاد سڪندر ’آه‘ جي نانءُ
هوءَ جا منهنجي ڀيڻ هُئي،
هوءَ جا منهنجي ماءُ هئي،
ڄڻ موتين جي مهراڻ هُئي،
۽ هيرن جي ڪا کاڻ هُئي،
ڄڻ ماءُ جو ٻيو ڪو روپ هُئي،
گهر جي جيڪا رُوح هُئي،
گهر جي جيڪا رونق هُئي،
ڪالهه اسان کان وڇڙي وئي،
دور اسان کان اُڏري وئي،
من مان مُور نه ٿي سا نڪري،
دل کان دور نه ٿي جا وسري،
ڏِس در ٿو کڙڪي کڙڪي سان،
هي کڙڪائڻ آ تنهنجو ڀيڻ،
پڪ تون ئي ٻاهر بيٺي آ،
پر در جي ٻاهر ڪو به نه آ،
۽ گهر جي ٻاهر ڪوبه نه آ،
ڪوبه نه آ، ڪوبه نه آ،
ٿي پاڙو سارو سُڃ ويو،
ٿي ڪي ڊي اي ڀي رُنڃ ويو،
هي پاڙو هاڻي کائي ٿو،
۽ اندران اندران ڊاهي ٿو،
او ڀيڻ اسان جي ڪاٿي آن،
او ماءُ اسان جي ڪاٿي آن،
ٿو روح پُڪاري توکي پيو،
او مٺڙي مومل منهنجي ادڙي،
ڪيڏو ٿي پري وئي آن،
ڪاڏي تون هلي وئين آن،
ٿو هر هڪ توکي ڳولي هت،
ذيشان به توکي ڳولهي ٿو،
غفران به توکي ساري ٿو،
هو تنهنجو ساٿ صنوبر سان،
تو نيلوفر سان نعت چيا،
۽ سحر کي تو هو ساٿ ڏنو،
تو ماءُ جو مٺڙو روپ ڏنو،
ڀيڻ جي نانو کي مانُ ڏنو،
تو گهر گهر کي هو شان ڏنو،
تون ائين اچانڪ ڪاڏي وئين،
مظلوم ڪري، مسڪين ڪري،
۽ دل کي چڪنا چُور ڪري،
۽ ٻيڻا هاڻي سُور ڪري،
مان اڄ ڀي آهيان اوسئيڙي ۾،
آ هر ڪو تنهنجي اوسئيڙي ۾،
هوءَ جا منهنجي ڀيڻ هُئي،
ڄڻ ماءَ جو گهرو روپ هُئي،
بڙ جي گهاٽي ڇانو هُئي،
۽ نم جي مٺڙي ڇانو هُئي،
هو لياقت جي جا ڀيڻ هئي،
۽ اعظم جي ڀيڻ هُئي،
پر هُو منهنجي ماءُ هُئي،
هوءَ ساهه هُئي، ويساهه هُئي،
۽ سڪندر جي ڪا آهه هُئي،
منزل منزل راهه هُئي،
هو جا منهنجي ڀيڻ هُئي،
ڄڻ منهنجي مٺڙي ماءُ هئي،
ڄڻ منهنجي مٺڙي ماءُ هئي،
نوٽ: ڀيڻ ارشاد سڪندر ’آه‘جيڪا 25.02.2013 تي رات جو چئين وڳي، نوري آباد وٽ روڊ حادثي ۾ اسان کان هميشھ لاءِ اچانڪ وڇڙي وئي! ۽ سنڌي ادب جي بهترين شاعر، ڪالم نويس ۽ ليکڪ سائين سڪندر ’آه‘، جيڪو دل جي دوري پوڻ ڪري 27 سيپٽمبر 2009ع تي اسان کان اچانڪ وڇڙي ويو.