ساري جڳ ۾ عشق ۽ الفت جو ميلو آ متل،
عشق وارن کي ڏسون يا سونهن وارن کي ڏسون.
تنهنجي چهري کي ڏسڻ سان جيءَ نه ٿو ڀرجي پرين،
تنهنجي ڳلڙن کي ڏسون يا تنهنجي چپڙن کي ڏسون.
تون سراپا سونهن آ ۽ پيار جو اهڃاڻ آ،
تنهنجي نازن کي ڏسون يا تنهنجي نيڻن کي ڏسون.
زندگي گذري وئي، زلفن جي سائي ۾ سڄڻ،
پيار کان دلڙي پليون، يا دل جي جذن کي ڏسون.
ڪيترو ماتم ڪجي، پنهنجن پراون جو هتي،
ڪهڙي رهبر کي ڏسون ۽ ڪهڙي رهزن کي ڏسون.
ساهه سان سانڍي رکيا ٿم پيار جا تحفا پرين،
اچ ته هڪ ڀيرو پڙهي اڄ، پنهنجن خطڙن کي ڏسون.
جن سبب شاعر ٿياسين يار ”صحبت“ شهر ۾،
هل ته هڪ ڀيرو هلي تن چنڊ چهرن کي ڏسون.