چريو چاهه آهي،
وڏي باهه آهي.
اوهانجي محبت،
نئين راهه آهي.
جواني جو جلوو،
رڳي آهه آهي.
توسان پيار آهي،
تو ۾ ساهه آهي.
اوهانجو ته مکڙو،
مون لاءِ ماهه آهي.
اوهان ڀل رسو پر،
پنهنجو ٺاهه آهي.
اي ”صحبت“ ڏکن جي،
رڳو ڪاهه آهي.
شاعري
من صحرا صحرا
ڪتاب ”من صحرا صحرا“ اوهان اڳيان پيش ڪري رهيا آهيون. ھي ڪتاب نامياري شاعر ۽ ليکڪ بلوچ صحبت علي جي شاعريءَ جو مجموعو آھي. بلوچ صحبت جي شاعريءَ ۾ خيالن جي بلُنديءَ سان گڏ فني حوالي سان نون، اصلاحن ۽ استعارن جي مناسب انداز ۾ جڙاوت ملي ٿي، جيڪا پڙهندڙن جي دل کي موهي وجهي ٿي.
- 4.5/5.0
- 1682
- 436
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- بلوچ صحبت علي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سمورا حق واسطا سهڙيندڙ وٽ هٿيڪا
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران :
- اداري پاران
- مهاڳ
- خوشبودار خيالن ۽ سگهارين سوچن جو شاعر : بلوچ صحبت علي
- ٻه اکر
- شاعر جي نوٽ بوڪ تان:
- غزل
- دلبري تنهنجي بلي ڇا ڇا ڪيم،
- شهر ۾ ڪيڏي تنهائي آ،
- سڏ کي ورنائجو،
- ماڻهن جي ميل ۾ هان،
- تنهنجا نيڻ ڪٽورا ساجن،
- تنهائي ۾ تنها ڪمرو ماريندو آ،
- نه ڪا چاندني آ، اسان جي نگر ۾،
- الفتون ۽ چاهتون گهٽجي ويون،
- روز ٿو روشن ڪيئي فانوس ڪيان،
- سون سارو بدن رڳي آهي،
- تنهنجو ماڻي شباب آياسين،
- تون ٽهڪ ڏيئي ٽِڙي پؤجان،
- روح کي هاڻي پُڪارڻ آ هلي،
- تون جو ناهين قرار ڪونهي ڪو،
- مينهن جي موسم مٺي ملهار آ،
- تاريخن جي رنگن ۾ ڀي روحن جا ڪي رشتا آهن،
- چپن تي لڳائي هو تالو وئي،
- اڙي آمر! اڙي آمر! اسان سان تون وڙهي سگهندين!
- عاشقيءَ جو ڪتاب ڪافي آ،
- ويا گم ٿي ستارا هِن،
- ماڪ ڦُڙاڪي ماڻهو آهن،
- اڄ وري آڪاش آ روئي ڏنو،
- عشق جو آسمان شاهد آ،
- اکين کي اکين جا حوالا ڏيو،
- جي مارڻ گهرو ٿا ته ماري ڇڏيو،
- هونءَ ته دل دوستو! ڀلي آهي،
- وفا ڪري جفا ڪري،
- هن سوا هت گذارجي ڪيسين؟،
- اسان جي وفا جو تماشو ڪري،
- وسي برسات ڳوڙهن جي،
- هن جي سڪ ۽ اڪير سانڍي رک،
- اچي ديس جا ڏس تون مارو ويچارا،
- صداقت نه ڪنهن وٽ سچائي ڏٺم،
- انڌيرن ۾ ڀي يار هلندا رهياسين،
- درد نيلام ٿي ڪرين ڇا لئه،
- توکان وڇڙي وري کَري پوندا،
- چريا آهيون چاهت کي پرکي ڏسو،
- روز غم ۽ ملال آيو آ،
- اچ ته برسات جو مزو ماڻيون،
- هو سراپا شباب ويٺي آ،
- زندگي ديوار آ،
- مرڪندي هو گلاب ڏيندي آ،
- هن جو جنهن وٽ به جام پهتو آ،
- تو سوا من قيامتون آهن،
- کسي ويو ڪو چين ۽ لُٽي ويو سڪون آ،
- سمي هڪڙي سهاني سان،
- تنهنجي چاهت ۾ چُور ٿي ويو آ،
- شراب ۽ شباب جون لڳي ويون نمائشون،
- عشق جي آويءَ ۾ يارو،
- ساري جڳ ۾ عشق ۽ الفت جو ميلو آ متل،
- سونهن تنهنجي چهري جي ڏسندو رهان،
- چريو چاهه آهي،
- اسان شهر جانان جا رولاڪ آهيون،
- اوهان جو کڻي ڪوئي پيغام آيو،
- ايڏو نه مونکي پيار ڏي،
- زندگي آ سفر،
- عشق ٿيو اداس آ،
- نياپا اوهان ڏي هزارين ڪياسين،
- درد جي درياءُ مان ير،
- الجهن ۾ ڇو اٽڪي پيو آ،
- چنڊ جي چانڊاڻ ۾ ڪو پکي اڏري ويو،
- عشق کي آباد ڪر،
- باسي تو جا باس،
- جدائي ٿي جهوري سڄي رات صحبي،
- ڀُلائي ڇڏين ٿو،
- اوهان جي اکين جو عجب ڪاج آهي،
- ٿي وئي آ زندگي اي دوستو! زندان اڄ،
- ڪيو ڀل اسان سان ئي نفرت اي صحبت!
- پيار جي ڪائي سرحد ناهي،
- سڪ سان سڏئي پنهنجي پاڙي،
- ڪو هر پل توکي ساري ٿو،
- اسان جي ته ڪڏهين به سرندي نه تو بن،
- ٽٽل دل کي ٺاهي،
- وري سڪ اوهانجي جا بادل گجن ٿا،
- مون سان تنهنجو هي چاهه ڪهڙو آ،
- تنهنجي جيون جو قسم،
- ٿي ويو سنسان سارو شهر جانان، تو بنا،
- ٻڏي ٿي مٺا اڄ هي يادن جي ٻيڙي،
- هر گهڙي ڄڻ ته وِهه وٽي آهي،
- عشق جو اڄ بخار ٿي پيو آ،
- هت ڇڏائي وئين پرين،
- تنهنجو سهڻي درشن ٿيندو،
- نفرت جو ڏس ڪم نيارو،
- نظم
- ڏاهر! تنهنجو ڏيهه ٿو، ڏهاڙي ڏسي ڏُک،
- تڙپ
- ڊسمبرجو ڀاڪر
- جيجل
- (ڪلچرل ڊي جي حوالي سان) اجرڪ ٽوپيءَ وارا
- منهنجي ڀونءِ جي ڀينر!
- Tribute
- وسڪي
- رات
- ڪراچيءَ جو نوحو
- وفا جا جذيرا
- سڀاڻي ڪنهن ڏٺي آهي
- ياد
- ڀاڪرن ۾
- ڪنڊن سان قرب
- تنهنجي ڳولا
- سپنا
- عزت
- جاڳ
- ادي ارشاد سڪندر ’آه‘ جي نانءُ
- گج مٿي ڪاوا
- اميري ادب
- نثري نظم
- زنجيرن کي ٽوڙي وڃبو،
- ڪاڳر
- بيلف
- اکين جا پر
- همدرديءَ جي هوا
- وجود جا ڇُرا
- اجنبيت جي ڀاڪر ۾
- وايون
- ٿــي ويـــا تـــو کـــان ڌار،
- تــنــهــنــجــون وايـــون پــڙهــنــدو ويـــس،
- پرين! پهرئين ملاقات،
- سـپـنـن ۾ گــڏ هـجـڻ،
- هــر صــورت ۾ جيئـڻو پــونـدو،
- بيت
- مٺڙي ماءُ جي نانءُ
- چؤسٽو
- ٽيڙو
وڏي باهه آهي.
اوهانجي محبت،
نئين راهه آهي.
جواني جو جلوو،
رڳي آهه آهي.
توسان پيار آهي،
تو ۾ ساهه آهي.
اوهانجو ته مکڙو،
مون لاءِ ماهه آهي.
اوهان ڀل رسو پر،
پنهنجو ٺاهه آهي.
اي ”صحبت“ ڏکن جي،
رڳو ڪاهه آهي.