ڊسمبرجو ڀاڪر
ڇو ڊسمبر تون ڀلا وسرين نه ٿو؟
۽ اسان جي سوچ مان نڪرين نه ٿو؟
(1)
ياد جا تارا سمورا هوش ۾،
چنڊ ڀي هو اڄ وري آغوش ۾.
۽ اُتر جي هِير ٿي هر هر گُهلي،
ڪير هو جو ڀاڪرن ۾ ويو جلي،
سيءُ ۾ سڏڪي پئي ڪا زندگي،
سونهن کي سجدو ڪيم ٿي بندگي،
عشق جي ڦڙ ڦڙ سجايو ساٿ کي،
ڏات جي ديوي نڀايو رات کي،
اڄ ڊسمبر روح مان اُڏيرين نه ٿو،
ڇو ڊسمبر تون ڀلا وسرين نه ٿو.
(2)
يادگيرين جي سمندر ۾ لهي،
ماٺ جا موتي سمورا ميڙيون،
اڄ ته هڪ ٻئي کي وري اڄ ڇيڙيون،
عاشقي جا کيت ڪيئي کيڙيون،
سي ۾ سانڍي سموري سوچ کي.
روح جا رشتا وري سڀ ويڙهيون
وقت جا سارا زخم وسري ويا،
پوءِ ڊسمبر تون ڀلا وسرين نه ٿو،
ڇو ڊسمبر تون ڀلا وسرين نه ٿو.
(3)
ولهه پارا روز ٿا ڪيڏا پون،
۽ ڪُوهيڙي جا هتي دونها هلن،
عشق ۾ ٿا باهه جا جهٽڪا لڳن،
ٿڌ ۾ سڀ ٿاڪ ٿا رُڪجي وڃن،
ٿا محبت کي نوان رستا ملن،
۽ اکين مان ماڪ جا ڳوڙها ٽمن،
قرب جا سي سڀ قصا نبري ويا،
اڄ ڊسمبر تون ڀلا نبرين نه ٿو،
ڇو ڊسمبر تون ڀلا وسرين نه ٿو.
(4)
چاهتن جي ديس جا مجنون وري،
باهڙي ٻاري گهٽائن سيءَ ٿا،
۽ اچن ٿا جي پکي ڪنهن ڏيهه کان،
روز ٿا ماريا وڃن ماري هٿان،
سيءُ ۾ ٿڙڪن پيا ڪي ٻارڙا،
ڪنهن جي نيڻن جا آهن سي تارڙا،
ڪيترا اڏري ويا آڪاش ڏي،
ڇو ڊسمبر تون ڀلا نبرين نه ٿو،