تون جو ناهين قرار ڪونهي ڪو،
ڪا خوشي ۽ خمار ڪونهي ڪو.
هي ڏکن جو سمونڊ ڪهڙو آ،
جنهن جو ڪو آرپار ڪونهي ڪو.
ختم ٿي ويو خزان جو دور مگر،
منهنجي گهر ۾ بهار ڪونهي ڪو.
لوڪ ڳولي ٿو هاڻ ڳوٺ ۾ پر،
پنهنجو ڪاٿي قرار ڪونهي ڪو.
شام جو گڏجي مئڪدي ۾ هلي،
هِت اهو مئگسار ڪونهي ڪو.
تنهنجي بي درد شهر ۾ جانان،
پيار جو پاسدار ڪونهي ڪو.
تو جڏهن کان لُٽي اسان جي دل،
ڪو سمو خوشگوار ڪونهي ڪو.
تنهنجو ”صحبت“ سدائين تنهنجو آ،
تو سوا غمگسار ڪونهي ڪو.