اسان جي ته ڪڏهين به سرندي نه تو بن،
اڌورو اسانجو پيا هي آ جيون.
بهانو ڪري ڪو اچو هت اسان وٽ،
گهڻو ڀل نه ويهو، گذاريو گهڙي کن.
فدا ساهه صدقو اوهان تان ڪنداسين،
زمانو ٿئي ڀل سمورو جي دشمن.
اچو جي ته راهن ۾ اکيون وڇايون،
ڇٽايون اوهان تي هي رابيل جا پن.
نه احساس رهندو ڏکن جو ڪو ”صحبت“!
ڪرائيندو پنهنجو پرين پاڻ درشن.