درد جي درياءُ مان ير،
هر گهڙي ترڻو پوي ٿو.
سور سڀ سر تي کڻي پو،
مرڪندي مرڻو پوي ٿو.
پير جي ڦٽجي پون ٿا،
پو به من هلڻو پوي ٿو.
مرڪ چپڙن تي سجائي،
لوڪ سان ملڻو پوي ٿو.
هُن ڪري هن جي ڳلي ۾،
روز شب رُلڻو پوي ٿو.
شاعري ڀي زندگي آ،
لازمي لکڻو پوي ٿو.
ساهه ”صحبت“ آهي هن ۾،
هن ڪري جيئڻو پوي ٿو.