منهنجي ڀونءِ جي ڀينر!
وري ڪو زلزلو آيو،
وري ڌرتي ڌُڏي آهي،
وري طوفان آ غم جو،
وري اجڙي ويو گلشن،
وري ويران ٿيا رستا،
وري ويران ٿيون وسنديون،
وري واڪا، وري سڏڪا،
وري اکڙيون ٿيون آليون،
پُسي ويا پانڌ پوتين جا،
وري امڙيون ويون اجڙي،
ڪڍن ٿيون پار اڄ ڀيڻوون،
وري ڀائرو يڳاڻا ٿيا،
وري پيدا ڪي گهاڻا ٿيا،
وري ڪاراڻ آ اُڀ تي.
وري ماتم متو آهي،
وري دور يزيدي جو،
کليو هي سلسلو آهي،
وري ڪا ڪربلا آئي،
يزيدي قاتلن ڪيڏو،
ڪيو آهي ستم سنڌ سان،
اسان جو گهاءُ هي ڀينر،
نه ڀربو ڪو صدين تائين،
او منهنجي سنڌ جي راڻي!
او منهنجي ڀونءَ جي ڀينر!،
وري هي وقت جا قاتل،
اسان کان ويا کسي توکي،
سُکن جي ڄڻ پُڄاڻي ٿي،
عجب پنهنجي ڪهاڻي ٿي،
جوانيون ڀي جليون آهن،
ڪُرڙا ڀي ڪُٺا آهن،
مگر هي ٻارڙا ٻاتا،
رڳي توکي ئي سارن ٿا،
اکين مان نير هارن ٿا،
اسان جي ڀيڻ! تو کان پوءِ،
اسان جي شام ۾ هاڻي،
رهي رونق ڪٿي آهي؟
رڳي توکي ئي ساريون ٿا،
اکين مان نير هاريون ٿا،
اوهان سان روح جا رشتا،
آهن مظلوم ماڻهن جا،
او منهنجي سنڌ جي سانئڻ،
ننڌڻڪي قوم ٿي وئي آ،
اوهان جا جان ارپي آ.
اسان جي ڀونءِ کي ڀينر،
عمل سو انقلابي آ،
وڏو هي ڪارنامو آ،
امر آهي، امر رهندو،
هي تنهنجي ڀونءِ آ ڀينر،
جا رت سان تو رنڱي آهي،
اسان جو هي وچن آهي،
اوهان جا خواب جيڪي ها،
اُهي ساڀيان ئي ماڻيندا،
اوهان جا ڀائر هي سارا،
اوهان جي راهه تي هلندا،
وري مسڪين مارو هي،
اوهان جي سوچ جا ڏيئا،
گهٽي گهر گهر جلائيندا،
اوهان سان ئي نڀائيندا،
اوهان سان ئي نڀائيندا.
]محترمه شهيد بينظير ڀٽو جي ياد ۾ لکيل نظم[