روز ٿو روشن ڪيئي فانوس ڪيان،
هر گهڙي توکي مٺي محسوس ڪيان.
چنڊ تارا روز ٿا تنهنجو پُڇن،
ڪيئن انهن کي پاڻ سان ملبوس ڪيان.
سال ٿي ويا هو لڏي وئي شهر مان،
ان گهٽي سان پاڻ کي مانوس ڪيان.
رات مينهوڳي هئي ۽ تون هُئين،
موسمن کي ڪيئن ڀلا منحوس ڪيان.
حسرتن جي ديس ۾ آهيان ڄميل،
پاڻ کي ڇو ڀلا مايوس ڪيان.