ٿي ويو سنسان سارو شهر جانان، تو بنا،
ٿي وئي دلڙي وياڪل نيڻ ڀي ڪيڏا ڀنا.
منهنجو مذهب ماڻهپو، مون لاءِ ماڻهو آ مهان،
مون ته هر ظالم کان پنهنجا ناتا ۽ رشتا ڇنا.
تو اسان جي دل جو هر هر آ ڪيو قتلام هت،
۽ انهي رت جي هٿن تي لاتي آهي تو حنا.
مون محبت تنهنجي پنهنجي دل ۾ آ سانڍي رکي،
بس انهي شيءَ جي ڪيان پيو پيار سان ئي پالنا.
هي غنيمت ۽ وڏي نعمت ٿو سمجهان اي پرين،
جي محبت ۾ اوهان آهن اسان کي ڏک ڏنا.
جن هٿن سان مون لکيو ٿي نانءُ تنهنجو ريت تي،
تن هٿن کي ٿو چمان توڙي اهي ميرا ڪِنا.
سر به تنهنجي مِلڪ آ، هي جان تنهنجي نذر پڻ،
ڇا لئه ”صحبت“ سان ٿو پنهنجو سينو ساهين آشنا.