کسي ويو ڪو چين ۽ لُٽي ويو سڪون آ،
اسان جي عاشقيءَ جو اڄ، ڪري ويو ڪو خون آ.
انهي کان پوءِ مري وڃون، اوهان کي جي وساريون،
اوهان جو ئي خمار آ، اوهان جو ئي جنون آ.
اوهان پڄاڻان، اي پرين، سرير سرد ٿي ويو،
ٺري وياسين ٺنڀ ٿي، توڙي مهينو جون آ.
گُريز عشق کان ڪرڻ، ۽ حسن کان پري رهڻ،
پرين! اسان اڳيان اهو وڏو ئي بدشگون آ.
وڃو پرين کي ائين چئو ته هوش ۾ بيهوش آ،
جيئي نه ٿو مري نه ٿو، زبون ئي زبون آ.