چنڊ جي چانڊاڻ ۾ ڪو پکي اڏري ويو،
سونهن جي سُرهاڻ ۾ ڪو پکي اڏري ويو.
هو لڳي پيو ڪيترو، پياسو پياسو پيار ۾،
عشق جي اهڃاڻ ۾، ڪو پکي اڏري ويو.
صبح گذريو شام ٿي، حُسن جي ڪا هام ٿي،
۽ شفق لالاڻ ۾، ڪو پکي اڏري ويو.
شور ٿيو، ڪجهه گوڙ ٿيو، پيار ۾ بدنام ٿيو،
ڏس وري مانڌاڻ ۾، ڪو پکي اڏري ويو.
چؤطرف موتي هيا، هت سجايل سونهن جا،
نينهن جي نرواڻ ۾، ڪو پکي اڏري ويو.
جو بڻيو آهي مسيحا، سو چڙهي ڦاهي ويو،
هت طلب ۽ تاڻ ۾، ڪو پکي اڏري ويو.
روز ”صحبت“! سڪ سان ساري ٿي ويٺي سونهن ڪا،
روح جي ڇڪتاڻ ۾، ڪو پکي اڏري ويو.