نياپا اوهان ڏي هزارين ڪياسين،
زماني اڳيان پاڻ رسوا ٿياسين.
نه ئي ڏس پتو ڪو، نه ئي پيچرو ڪو،
مگر پو به منزل ڏي هلندا رهياسين.
تنهنجي بي رُخي تي سدائين او جانان،
ها ڪيڏو کلياسين، ۽ ڪيڏو رناسين.
نه ڳوڙها ٿا بيهن، نه سڏڪا ٿا رڪجن،
جڏهن کان اوهانجو ڇڏي شهر وياسين.
رکيوسين عمر ڀر ڀرم چاهتن جو،
زماني اڳيان ڪين هرگز ڪُڇياسين.
اي ”صحبت“ سندس هي عجب بي رُخي آ،
لڳي ائين پيو ڄڻ نه واقف هئاسين.