وفا جا جذيرا
نه تاريخ پنهنجي ڪا ٺاهي سگهون ٿا،
سرِ عام توکي نه چاهي سگهون ٿا،
کلون ٿا، ملون ٿا، سدا خلوتن ۾،
ڀلا ڪيئن توکي ٽاهي سگهون ٿا.
اُها رِيت ساڳي، ۽ ويراڳ ساڳيا،
محبت جا جاني، اُهي ماڳ ساڳيا،
گهٽي گهر اوهان جو، هيو تر اوهان جو،
هيو ڀاڪرن جو، وري ڀر اوهان جو،
اهي قرب تنهنجا ۽ ٿورا اسان کان،
نه وسري سگهن ٿا، نه لاهي سگهون ٿا.
وفا جا جزيرا اورانگهي وياسين،
۽ صحرا سِڪ جا به جهاڳي وياسين،
پٿون پير ٿي پيا، تڏهن به هلياسين،
محبت جي منزل ڏي رڙهندا وياسين،
اهي قرب تنهنجا سهي ڀي وڃون پر،
دغا جا هي ديرا نه ڳاهي سگهون ٿا.
نگاهن ۾ توکي سمائي صدين کان،
گلابن ۾ هر هر لڪائي ڇڏيون ٿا،
حياتي سموري کي گروي رکي هت،
اسين درد جا ڊوز کائي ڇڏيون ٿا،
جت پاڻ ’صحبت‘ هئا سجده ڪياسين،
اها من جي مسجد نه ڊاهي سگهون ٿا.