تقدیم بہ آقای حسینعلی قلی زادہ
اولین باری کہ حسین رادر شہر جنوبی سوند، مالمو ملاقات کردم حدودا ہفدہ سال پیش بود، در آن زمان ہر دوی ما بہ دانشگاہ جھانی دریانو ردی در این شہربر ای تحصیل در مقطع کار شناسی ارشد وارد شدہ بودیم، من در رشتہ مہندسی ایمنی دریانو ردی و حسین در رشتہ مدیریت عمومی دریانو ردی درس میخواند اما اکثر دروس ما مشترک بود و لذادر بسیاری از کلاس ھا باھم بودیم و باھم بہ برخی سفر ھای آموزشی در محلہ ای بنام ھو لما در مالمو زندگی میکردیم۔ فرزندان حسین ھمچنین خصوصا سہ دخترش در ھمان کلاس ھای انگلیسی خاص فرزندان ما درس میخواند ند کہ دخترم ماروی میرفت، آنھا باھم دوست بودند و مدام در پارک جلوی منزلمان باھم بازی میکردند، لذا روابطہ خانوادگی نزدیکی باھم داشتیم و فرصت بسیار خوبی بود کہ در بارہ کشور مان یا یکدیگر مبادلہ اطلاعت کنیم۔
حسین اولین ایرانی بود در زندگی من کہ از نزدیکس ملاقاتش میکردم و رابطہ بسیار صمیمی باھم داشتیم۔ او اطلاعات زیادی در بارہ کشورم داشت ولی برای من اولین بار بود کہ دربارہ ایران، مردمش و فرہنگ ان از نزدیک آشنا میشدم، کشور کہ محل و زادگاہ شعرای مورد علاقہ من عمر خیام، مولانا، عطار، فردوسی، سعدی و نظامی است۔
نکتہ ایکہ باید اضافہ نمایم و بہ ھمہ کشور ھای جہان سوم اعلام نمایم این است کہ ایرانیھا ھمسایگان بسیار خوبی برای مردم کشور ہای اطراف خویش ھستد، انھا ھرگز در امور داخلی ھمسایگانشان دخالت نمی نمایند و ھمسایگان خون را انمی از ارند، مردم این کشور درخانہ ھایی زندگی میکنند کہ بسیار تمیز و مرتب ہست۔ من فکر میکنم اینکہ سوندی ھا ترجیح میدادند مستاجر شان ایرانی باشد بہ دلیل ھمیں پاکیزگی باشد۔
حسین برای من در سوند موھبتی الھی و فرشتہ ای در لباس انسان بود، درکنار کمک بہ دیگران، او یک مسلمان واقعی در عقیدہ و عمل بود، فردی بسیار سادہ، صمیمی و شخصی متواضع و مدیر بود۔ من ہنوز ھم فردی با این کمالات و از خود گذشتہ برای انجام وظیفہ و عشق بہ کشورش ندیدہ ام۔
من پس از باز دیدی کہ برای اولین بار از کشورش داشتم این سفرنامہ را در بارہ ان نوشتم، و اکنون کہ این کتاب آمادہ انتشار است ھیچ فردی را شایستہ تر از ھمکلاسی عزیزم در دوران تحصیل در سوند و کارمند (باز نشستہ) سازمان بنادر و کشتیرانی یعنی آقای حسینعلی قلی زادہ نیافتم۔ لذا این کتاب را بہ ایشان اھدا مینمایم۔
دوست ما حسین در پانزدھم سپتامبر ہزار و نھصد و پنجاہ وسہ در شھر ساحلی نوشھر، شھری زیبا در استان مازندران در شمال ایران متولد شد، بعد از تکمیل دبستان و دبیرستان در شھرش، وی در سال ہزار و نھصد و ھفتاد و دو بہ دانشگاہ اصفھان راہ یافت و دورہ کارشناسی رشتہ علوم تربیتی را زا این دانشگاہ در سال ھزار و نھصدو ھفتاد شش بہ پایان رساند۔ حسین در پاسخ بہ سو الم نام برخی دبیران پرتلاش دبیر ستانی اش از جملہ آقای کبیر سلطانی دبیر تاریخ و جغرافیا و آقای کاظم وحید دبیر ادبیات فارسی خود را ھنوز بیاد داشت، حسین در دانشگاہ یا پروفسور علی شریعتمداری استاد و رنیس دانشکدہ اش رابطہ ای بسیار صمیمی برقرار کرد۔ او میگفت پروفسور شریعتمداری با من بسیار مھربان بود و مرا خیلی دوست داشت و راطبہ صمیمی خانوادگی ما ھنوز ادامہ دارد۔ حسین میگوید پروفسور شریعتمداری یک از بھترین اساتید تعلیم و تربیت در جھان معاصر است کہ دار ای دکترین آموزشی و تربیتی مترقی میباشد، وی در اول انقلاب اسلامی ایران وزیر فرھنگ و آموزش عالی بود و ھم اکنون عضو شور ایعالی انقلاب فرھنگی است۔ وی جدا از لیستی کہ برای تشکیل ستاد انقلاب فرھنگی بہ امام خمینی (رہ) بنیان گذار جمھوری اسلامی ایران پیشنھاد شدہ بود، توسط خود ایشان انتخاب شد و این گویای شناخت امام خمینی از شخصیت این استاد برجستہ تعلیم تربیت است۔
حسین پس از پایان دانشگاہ بہ خدمت سربازی رفت و باشغل معلمی کارش را شروع کرد۔ او در سال ھزار و نھصد و ھشتاد وقتی ھزاران کیلومتر مربع از خاک کشورش توسط عراق اشغال شد داو طلبانہ بعنوان ادای دین بہ کشور بہ جبھہ رفت و در چند بار در حملہ شیمیایی و تیر اندازی عراقیھا مجروح شد ولی سرانجام نجات یافت۔
سمت ھای مدیریتی مختلفی بہ حسین پیشنھاد شد ولی او ترجیح میداد یک معلم باقی بماند۔ مع الاصف در سال ہزار و نھصد و ھشتاد و چھار حسین راھی بہ جز پذیرش مسنولیت مدیریت بنادر و کشتیرانی ماز ندران در شھر خودش نو شھر نداشت۔ بعد از ہفت سال مدیریت در این سمت و جلب رضایت مدیرانش، بہ وی بورس تحصیلی در دورہ کارشناسی ارشد در دانشگاہ جھانی دریانوردی سوند اعطا شد۔ ور در پایان سال ہزار و نھصد و نود وسہ تحصیلات خود را در این دانشگاہ بہ اتمام رساند و بہ کشورش باز گشت و بہ سمت مدیر عملیات بنادر استان ھرمزگان در جنوب ایران منصوب شد و بہ مدت سہ سال بہ ھمہ مشکلات خانوانگی اش تمام تلاش خصوصا در بنادر شھید رجایی و شھید دریایی و بندری در این استان خصوصا در بنادر شھید رجایی و شھید با ھنر بکار گرفت، در سال ھزار و نھصد و نود و ھفت وی بہ سمت مشاور و باز رس ویزہ معاون وزیر و مدیر عامل سازمان بنادر و کشیترانی منصوب شد۔ وی پس از اینکہ پیشنھاد قبول مسنولیت مدیرکلی بنادر و کشتيرانی استان ھر مزگان را نپذیزفت، در سال دو ہزار و یک میلادی بصورت اجباری برای تصدی این مسنولیت بہ استان ھرمزگان اعزام گردید۔ و نھایتا در سال دو ھزار و سہ میلادی بہ عنوان اولین نمایندہ سازمان بنادر و کشتیرانی در سازمان بین المللی دریانوردی بہ انگلستان رفت۔ این سازمان پکی از مانھای ویزہ سازمان ملل است کہ وظیفہ قانونگذاری در امور کشیترانی و ایمنی دریانوردی و حفظ محیط زیست دریایی رابر عھدہ دارد۔ سر انجام حسین در آور پل سال دو ھزار و شش میلادی پس از تکمیل سی سال خدمات دولتی بازنشستہ گردید۔ وی در حال حاضر عضو ہیات مدیرہ و کارمند تمام وقت شرکت کشیترانی ایرسل یوکی در لندن میباشد۔
من نزدیک بہ بیست سال یا خانوادہ حسین آشنایی نزدیک دارم۔ حسین نسبت بہ فرزندانش عنایت خاصی داشت و برای کسب دانش و ارتقای تحصیلی انھا خیلی بیشتر از پدر و مادر ھای غربی توجہ میکرد۔ دختر بزرگش دکتر ای پزشکی را از دانشگاہ اصفہان در سال دو ھزار ھفت میلادی اخذ و ھم اکنون در یکی از بیمار ستانھای دانشگاھی بریتانیا دورہ تخصصی خود را آغار نمودہ است۔ دختر دیگر ایشان دورہ کار شناسی ارشد رشتہ حقوق بین الملل دریایی را از دانشگاھ بین المللی در کشور مالتا بہ پایان رساندہ و دختر سوم ایشان دورہ کار شنادی معماری را از دانشگاہ مترو پولیتن لندن اخذ نمودہ است۔
آرزو میکنم دوست من حسینعلی قلی زادہ و خانوادہ محترمش عمری طولانی و موقفی داشتہ باشند۔
الطاف شیخ
دوازدھم جولای سال دو ھزار و ھشت میلادی
اسلام آباد پاکستان