مي شود ومي توانيم
بهرحال هن وقت منهنجي ڀر ۾ ويٺل شيعا عالمن جو فوٽو ڪڍڻ جو ارادو لاهي وقت گذاري لاءِ هنن جي ڳالهين مان ڪجهه اهڙا فارسي جا لفظ جهٽڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳس جيڪي اسان جي سنڌي، اردو يا پنجابي ۾ عام استعمال ۾ اچن ٿا. بلڪه هاڻ ته اسان جي وطني زبانن ۾ فارسي جا ايترا ته لفظ وڌندا وڃن جو هڪ ايراني به اهي سمجهي سگهي ٿو. اهو جملو ته اسان مان هر هڪ PTV تان موسم جي خبرن ۾ ٻڌو هوندو ته ... آج مطلع ابر آلود رهي گا...! ۽ اهڙا جملا ۽ فارسي جا لفظ اسان جي ديسي ۽ سادين زبانن ۾ ڪاهي پيا آهن... پر هتي مون جڏهن ڀر واري ٽيبل تي هنن ٽن نوجوان شيعا عالمن کي غور سان ٻڌو ته آئون وائڙو ٿي ويس ته هي ڪهڙي فارسي ڳالهائي رهيا هئا، جيڪا مون جهڙي فارسي کان اڻ واقف همراه کي به چڱي طرح سمجهه ۾ پئي اچي!
”آپ پاڪستاني هين؟ آخر مون هوش سنڀالي کانئن پڇيو
”جي ها“ هنن وراڻيو
”توهان کي پنجابي ۾ ڳالهائيندي ٻڌي مون کي شڪ ٿيو.“ مون چيو مان.
”اسان پنجابي ۾ نه پر سرائڪيءَ ۾ ڳالهائي رهيا هئاسين.”
هنن مان هڪ ٻڌايو، ”اسان ملتان شهر ۽ اوسي پاسي جا آهيون“.
خوش خير عافيت بعد هنن مون کي پنهنجي ٽيبل تي ويهڻ لاءِ چيو ۽ آئون پنهنجو چانهه جو ڪوپ کڻي هنن سان وڃي ويٺس، هنن ٻڌايو ته هنن کي ايران جي مختلف مدرسن ۾ پڙهندي پنج سال ٿي ويا آهن ۽ هو اڃا شاگرد آهن. جيتوڻيڪ هنن مان هڪ ٻهراڙي جي هڪ مدرسي ۾ پڙهائڻ به شروع ڪيو آهي. وطن کان ٻاهر رهڻ ڪري هر ماڻهوءَ کي پنهنجي ملڪ جي سڪ ٿي ستائي ۽ پرديس ۾ رهي پنهنجي وطن جي خوشحالي جي خبر ٻڌي خوش ٿو ٿئي ۽ خراب خبر هن کي ڏک ٿي پهچائي. هي همراهه ملڪ ۾ وڌندڙ مهانگائي ۽ ڏوهن ۾ واڌاري جون خبرون هتي جي مڪاني اخبارن ۾ ٽي وي چئنلن تان ٻڌي بيحد غمگين ۽ مايوس لڳي رهيا هئا.
”سائين هڪ هي ملڪ ايران آهي“ هنن مان هڪ چيو، ”امير توڙي غريب سڪون سان آهن. امن امان آهي. زندگي جي هر بنيادي شيءِ تعليم، دوا درمل، پاڻي، بجلي، روزگار غريب کان غريب کي به مليو وڃي. اسان جو ملڪ گهڻن کان اڳڀرو هوندي به وڃي پٺتي پوندو. آخر ڇو؟“
”توهان ٻڌايو ان جو ڪهڙو سبب ٿي سگهي ٿو؟“ مون جواب ڏيڻ بدران سندن رايو معلوم ڪرڻ چاهيو. ان کان ته ڪنهن کي به انڪار نه آهي ته اسان جي ملڪ ۾ هر شيءِ کاڌي پيتي، ميوي ڀاڄيءَ کان گئس، ڪوئلي تائين موجود آهي. ماڻهو به پڙهيل ڪڙهيل ۽ پورهيت آهن ۽ سڄي دنيا ۾ ڪم ڪن ٿا.
”سائين اسان جي ملڪ جي تباهيءَ جو سڄو ڪارڻ اسان جا ناڪاره ۽ نڪما سياستدان ۽ ڪرپٽ بيورو ڪريٽ آهن.“
هنن وراڻيو
”ڪيئن ڀلا؟“ مون پڇيو.
”سائين ڏسون ٿا ته هنن سڄو ملڪ وڪڻي ڇڏيو آهي. سندن عياشين عوام کي فقير ۽ بکيو بنائي ڇڏيو آهي.“ هنن مان هر هڪ جو ساڳيو رايو هو. هو ملڪ جي مهانگائي، روپئي جي ڪرندڙ ساک ۽ وڌندڙ بدامنيءَ کان سخت پريشان ٿي لڳا، جيڪا ڳالهه پرديس ۾ رهندڙ هر ماڻهوءَ کي حساس بنائي ٿي، جو هُو پنهنجي وطن جي حالتن کي ان ڌارئين ملڪ سان جنهن ۾ رهي ٿو. Compare ڪري يڪدم ڄاڻ حاصل ڪريو وٺي.
”سائين توهان جي ڪا اي ميل ائڊريس هجي ته مون کي ڏجو“، هنن مولوين مان هڪ چيو، ”اسان توهان کي هتي جي صدر محمود احمدي نزاد جون تصويرون موڪلينداسين ته هو ڪيڏي سادي ماني کائي ٿو ۽ ڪيڏي سادي گهر ۾ رهي ٿو. هڪ اسان جي ملڪ جا صدر ۽ وزيراعظم آهن جن جي ٽوئر ۽ محل جهڙن گهرن پويان ڇا ڇا ته خرچ ٿئي ٿو.“
جنهن Email جي هنن ڳالهه ڪئي ٿي اها آئون به ڏسي چڪو هوس، جو مهينو ٻه اڳ اها تمام مشهور اي ميل هئي ۽ هر هڪ پنهنجي دوستن ۽ مائٽن کي Forward پئي ڪئي، ان ۾ ڏنل فوٽن ۾ ڏيکاريل هو ته هتي جو صدر محمود ڪيئن غاليچي تي سُتو پيو آهي. آفيس ۾ لنچ ٽائيم تي ماني کائڻ لاءِ هو اسڪول جي ٻارن وانگر گهران لنچ باڪس ۾ ماني وجهي کڻي اچي ٿو ۽ انهن تصويرن سان گڏ اسان جي ملڪ جي حاڪمن ۽ انهن جي بي جا خرچن ۽ عياشين جون تصويرون ڏنل هيون. خاص ڪري پنجاب جي چيف منسٽر هائوس جون، جنهن تي ڪروڙها روپيا فقط سالياني Maintanance تي خرچ اچي ٿو.
هتي منهنجي خيال ۾ ايران جي هاڻوڪي هن صدر محمود احمدي نزاد بابت ٻه چار سٽون لکڻ بي محل نه ٿيندو. پاڻ اسلامي جمهوريه ايران جو ڇهون صدر آهي ۽ 6 آگسٽ 2005ع کان آهي. هو تهران جي ڀرواري هڪ شهر گرمسار ۾ 28 آڪٽوبر 1656ع ۾ هڪ لوهار جي گهر ۾ ڄائو. ننڍي هوندي کان پڙهائيءَ ۾ هوشيار هو. 1976ع ۾ جڏهن يونيورسٽين ۾ داخلا لاءِ انٽري ٽيسٽ ٿيو هو ته چار لک اميدوارن ۾ 132 هون نمبر آيو ۽ کيس ايران جي انجنيئرنگ يونيورسٽي JUST (ايران يونيورسٽي آف سائينس ائنڊ ٽيڪنالاجي) ۾ سول انجنيئرنگ پڙهڻ لاءِ داخلا ملي وئي. اسلامي انقلاب بعد 1984ع ۾ هن کي ماسٽرس جي ڊگري حاصل ڪرڻ لاءِ داخلا ملي. 1989ع ۾ ان ئي يونيورسٽي ۾ هي سائنس فئڪلٽي جو مميمبر ٿيو. 1997ع ۾ هن ”سائنس اينڊ ٽيڪنالاجي يونيورسٽي“ مان پي ايڇ ڊي ڪئي. سندس سبجيڪٽ هو ”ٽرانسپورٽيشن انجنيئرنگ“.
ايران جي هن صدر محمود احمدي نزاد جي ان ڳالهه ايران توڙي دنيا جي ماڻهن کي متاثر ڪيو آهي ته هو هيڏي ملڪ جو صدر ٿيڻ بعد به ان ساڳي ننڍڙي فليٽ ۾ رهي ٿو جنهن ۾ هو اليڪشن کان اڳ رهندو هو ۽ هو آفيس ۾ منجهند جي ماني گهران لنچ باڪس ۾ کڻي اچي ٿو.
احمدي نزاد کي ٽي ٻار آهن: ٻه پٽ ۽ هڪ ڌيءَ. وڏو پٽ ”امير ڪبير يونيورسٽي آف ٽيڪنالاجي“ مان ئي پڙهيو آهي. دنيا جو مشهور فلم ٺاهيندڙ اوليور اسٽون احمدي نزاد تي فلم ٺاهي رهيو آهي جنهن جي هن ويجهڙائيءَ ۾ اجازت ڏني آهي.
احمدي نزاد 2005ع ۾ ايران جو صدر ٿيڻ کان اڳ ٻن سالن لاءِ 2003ع کان 2005ع تائين تهران جو ميئر هو ۽ هن کان اڳ 1997ع کان 2003ع تائين تهران ۾ پروفيسر هو. پاڻ چئن سالن لاءِ 1993ع کان 1997ع تائين ايران جي اتراهين صوبي اردابيل (جيڪو آذربائيجان سان ملي ٿو) جو گورنر جنرل ۽ هڪ سال لاءِ ثقافت جي وزير جو صلاحڪار به ٿي رهيو. 2003ع ۾ جيڪي دنيا جا 65 بهترين ميئر چونڊيا ويا هئا انهن ۾ ايشيا جا نو (9) هئا ۽ احمد نزاد انهن مان هڪ هو. جيئن ذوالفقار علي ڀٽي جو اليڪشن وقت نعرو ”روٽي ڪپڙا ۽ مڪان“ هو، تيئن محمود احمدي نزاد جو 2005ع جي صدارتي اليڪشن ۾ نعرو هو ”مي شود و مي توانيم“ معنى اهو ممڪن آهي ۽ اسان ڪري سگهون ٿا.
(It is Possible we can do it).
احمدي نزاد جو هڪ اهو به مقصد رهيو آهي ته ملڪ مان نڪرندڙ پيٽرول جو پئسو ملڪ جي هر ماڻهوءَ جي گهر تائين پهچڻ کپي. يعني عوام جو ڀلو ٿيڻ کپي. احمدي نزاد لاءِ چيو وڃي ٿو ته هن جو هيرو ۽ مذهبي رهنما آيت الله محمد تقي مصباح يزدي آهي جيڪو اڄ ڪلهه قم جي وڏن عالمن مان هڪ آهي. تقي مصباح ايران جي حقاني مڪتب فڪر جو پڻ باني آهي. هن ۽ هن جي ماڻهن احمدي نزاد کي صدارتي چونڊ کٽڻ ۾ وڏي محنت ڪئي ۽ Support ڪيو.
محمود احمدي نزاد جي موجوده صدارت جو ٽرم آگسٽ 2009ع ۾ ختم ٿيندو پر هو چاهي ته ٻيو دفعو صدر ٿيڻ لاءِ 2009ع ۾ ٿيندڙ اليڪشن ۾ حصو وٺي سگهي ٿو.