مونکي تنهنجو شهر تـ ڏاڍو ڀاسي ٿو
ڀلي تـ تنهنجي شهر جا ماڻهو،
اکين ۾ آرانڀيون ٻاري
ڳجھين وانگي لامارا ڏئي،
چٻرن جيان ويچارا ڪن
تنهنجي شهر ۾
ويڻن جي ٻولي ٿا ماڻهو ڳالهائن،
قرب بـ ڪانڊن ٽانڊن وانگي
ساڙي ٿو
ايئن لڳي ٿو
سوريتي ڄڻ هتڙي ڪائي ڄائي ناهي
پريت ڪڏهن آئي ناهي،
پر هي ماڻهو پوء بـ
پنهنجي جيت اجيت کان اکيون ٻوٽي
پنهنجي جيئري رهڻ تي جڏهين
ڳنڍ ٻڌي بيهي ٿا رهن
مان سمجھڻ تي مجبور ٿيان ٿو
تـ تنهنجي شهر جا ماڻهو ڀي
ڪا آس اکين ۾
رکي سگھن ٿا
تنهنجي شهر جي رات بـ ڪائي
.....................................
ڏائڻ آهي
کُٽي ئي نـ ٿي.
تارا جھڙا لوھ جا ڪوڪا
شوخ هوائون آڻي
من ۾ ٺوڪن ٿيون
تنهنجي گھر کان گذرڻ وارا
هير جا جھوٽا
(هونئن تـ چون ٿا
ڏاڍا هلڪا ٿيندا آهن)
منهنجي سر تي
پهاڙ جيان
اڄ ٽٽي پون ٿا
پوءِ بـ تنهنجو شهر تـ ڏاڍو پيارو آهي
بلڪل ايئن، جيئن تون آهين.