سج جڏ ڀي لٿو آ سانجھيءَ جو
جڏ ڀي پاڇا لڙي ويا آهن
جڏ ڀي سنجھو ٽري ويو آهي
جڏ ڀي ٽيڙو ٽڙي پيا آهن
مون ڏٺو آ هن کي چارن تي
هيڪلي، هيسيل ۽ خوف وچان
ڪنهن طرف جونءَ پير ويندي آ
ويندي ويندي چپن ۾ چوندي آ
مس مئي رات موٽي آئي آ
پر جڏهن ماڪ پئجي بس ٿئي ٿي
چئونپچون ننڊ مان اٿي ٿي پئي
جڳ تي نيراڻ ڇائنجي ٿي وڃي
تنهن مهل پوئين پيرين موٽي ٿي
تڪڙي تڪڙي ۽ ٻرانگھون هڻندي
چوطرف واجھ وجھي پڪ ڪري
دڳ ڇڏي پير لڪائي ٿي ڀڄي
تون پڇين ٿو تـ هيءَ ڪير آهي
آءُ چوان ٿو تـ جڳ جي ڀيڻ آهي