جڏهن تنهنجي ساهن ۾ وهنجي
۽ نازن سان سينگارجي
گھر مان نڪري
سرءُ جي ٻُسي ۽ ڇسيءَ شام ۾
گم ٿي ويندو هئس
تـ سوچيندو هوس
(انهيءَ هرڻ وانگي،
چون ٿا جنهين ۾ آ هوندي
مشڪ جي مهڪ)
تـ هي مهڪ آئي ڪٿان؟
سڪل پن
پن ڇڻ جي موسم ۾
سُرها تـ ٿيندائي ناهن
نـ جھوٽا سرءُ جي ڪا خوشبوءِ آڻيندا آهن
هي سورن جي بستي
هي گھاون جو گھر
اتان رت ۽ پونءِ ئي تـ نڪري سگھن ٿا
نـ خوشبوءِ رت ۾
نـ ڪا مهڪ پونءِ ۾
هيءَ سرهاڻ آئي ڪٿان؟
مان سوچيندو هوس
۽ ڪوئي نشو هئو
پيئڻ کان سواءِ جيڪو
غافل ڪري هو ڇڏيندو
(۽ ان هرڻ وانگي
چون ٿا جنهين ۾
...........................
آهوندي مشڪ جي مهڪ)
مان هلندوئي وتندو هئس،
اتاهيون ۽ لاهيون
دڙيون ۽ دڪا
ڪو تانگھو چڪڻ، ڪُن
سهڻي جان مونکي
ها لڳندا ٻرانگھ
۽ اهڙي طرح پيار جوهي نشو
ايئن ئي ٽٽي پيو
ٿيو جيئن بيروت ۾
۽ هاڻي سرءُ جي ٻُسي ۽ ڇسي شام وانگي
هي جيون ٻُسو ۽ ڇسو ٿو لڳي
نشي مان پٽيل،
ڳاڙهيءَ ريٽيءَ اک سان
ڏسان ٿو هينئر،
هي سورن جر بستي
هي گھاون جو گھر
هي رت جون نديون
پونءِ جون هي ڍنڍون،
هي پن ڇڻ جو ماتم
۽ غربت جا جھوٽا
اڳي کان چٽا ٿا لڳن پيا هينئر
۽ پنهنجي بدن مان اچي ٿي
پگھر جي ئي بدبوءِ
.....................