ننڍڙا نظم
نرس کي چئي ٿو،
سُئيءَ هڻڻ کان اڳ ۾
ٿورو مرڪي ڏس،
سُئي لڳڻ جو
سور نـ ٿيندو
...............
ڪوئي آهي
سڪل وڻن جي ٽارين جان
هٿ کنيون،
اڀ کي ٻاڏائي
...............
رات هوندي ئي جڏهن
چنڊ لهي ويندو آ،
آءٌ،
سگريٽ مان سگريٽ کي
ٻاريندو هان
...............
ڀنڀرڪي جو
مينهن جي ڦڙڦڙ
بار جودر
کڙڪائي ٿي
موکي چئي ٿي
جمعو آهي
.................
زندگي ڪيڏي بـ رُکي
ڪيڏي بـ ڏکي
ڪيڏو بـ ڏچو
جي سچ پڇو
موت کان پياري آ
.................
مان ڇا تون ڇا ۽ دنيا ڇا؟
تنهنجي توکي آھ لڳي ڇو؟
تنهنجو انگ ۽ رنگ نـ آڇا؟
هي دنيا، هي پوري دنيا !
.................
ڇوٿي ڀٽڪين
جھُڙ جي ڪڪري،
رات رهي وڃ
اکڙين ۾
..........
هاري ٿڪجي
چُور ٿي چئي ٿو،
آئون بـ ايئن
مري ويندس،
جيئن بابو مري ويو هو
..........
گھاڻي مان اڄ ڏاند ڀڳو
ٽاڏ ڪندو
پڃرو پرزا پرزا ٿيو
پکي اڏيو
مينهن ڏهايو، پاڏو چٽيو
کٽرن کيٽو ڇڏيو
کير مکڻ اڄ دل ٿيا
پاڙي اوڙي هُل ٿيا
...............
پورنماسي رات لڙي هئي
ڏکڻ گھلي پيو هو
مون ٻيهر هڪڙو ٻار ٿي چيو هو
چنڊ تـ لاهي ڏيو !
...............
هيءَ گھڙي ان ڪري نـ ٿي گذري
وقت کي ونگ آهي پيرن ۾
هن گھڙيءَ جو الائي ڇاٿيندو
هن جو هر ناز سُتل آ ننڊ ۾
منهنجو هي جنم رائگان ويندو.
...................
ٻار انهيءَ لئي پيارو ناهي،
جو سورن ساڻ ڄڻيو ويو آهي
..............
ٻار سان پيار
جسم سان پيار جو
نالو آهي
..............
ردي ڪاڳر
ردي ماڻهو
ڏڪڻو هٿ
۽ ڀڳل قلم
رت مان ٻوڙي
جيئن ٿو چوري
ڀنڀٽ ٻاري
دنيا کي شهڪار ملي ٿو
.................
مان تـ سمهي پوان (مونکي ڇا هي؟)
تارن کي اڄ ننڊ نـ ايندي
ڏاڍي ڏات ڏهاڳڻ آهي
.................
مون هي گيت لکيو جو آهي
ڪاڏي ڪيان ؟
۽ ڪنهن کي ڏيان ؟
آ سچ اهو !
ڪوبـ بکيو !
ڪنهن گيت منجھان ڪو ڍءُ نـ ڪري ٿو !
مها ڪوي کان مها ٿيو پاروٿو ڍوڍو !
.................
سڄو مهينو لوڙيو آهي –
پگھار جو ڏينهن
اچي ويو آهي،
ڄڻ ٽيهڙ تپ
چڙهي ويو آهي
.................
پويون پهر، بسنتي رات
سڳنڌ هوا ۾ چانڊوڪي
ڪوڙي ڳيت ۽ ياد پرين
زندگيءَ جو ڪاڪ ٽيل
...............
کٽنٺري جان تنهنجي جواڻي
ننڍڙي ٻار جيان مان آهيان
تون ٿي مرڪين
روح ٿو سرڪي
وات ڪري ٿو پاڻي پاڻي
کٽمٺڙي جان تنهنجي جواڻي
...............
ڪرٽ سان چيچريل لاش ڍُري پيو
ڏسندي ڏسندي
سج لڙي ويو
شام اچي وئي !
ماڻهو آيا
ماڻهو ويا
رت دٻو اڃا نـ سُڪو !
رت دٻو اڃا نـ سُڪو !
........................
وس پڄي
هي وايو منڊل
هڪڙي هنڌ بيهاري
گھوري گھوري
هن کڙڪيءَ مان
رات سڄي
مان چنڊ ڏسان !
........................
رات جون رهڙون
دڳ جا دڙڪا
جھر مر تارن جون
هي سُهمون
چانڊوڪي ۽
چنڊ جون چٿرون
پوتيءَ جي هڪ
پلوءَ ۾ ويڙهي
ڏوھ ثواب کي
ڏوراپا ڏئي
جيءَ جلي ڪا
نڪتي آ.
........
ٿُڪ هجي تـ کڻي
اڇلائي ڇڏجي
جيون کي ڀلا
ڪاڏي ڪري
ڪاڏي ڪجي!!
........
ڌرتي ماتا
جي سيني تي
منهن ڀر اونڌو
لڱ لڱ گھايل
رت جي ڳيت
جيت امر آ تنهنجي جيت
.......................
زندگي هڻ هڻان کان خالي ٿي
موٽندڙ ڇولين جان ماٺي ٿي
ڪيترو وقت ٿيو سمهي پئي آ
منهنجي پاسي ۾ ماٺ ڀي چپ آ
آءٌ ڦٿڪان لڇان ۽ سوچان ٿو،
گول ڇت جو پکو ڦري ٿو پيو.
.......................
هيڪلي شام
سرءِ جا جھوٽا
پن ڇڻي سانجھ
تنهنجيون
سڀ يادون
ميڙي چونڊي
گلاس ۾ لاهي
ڳيت هڪڙيءَ سان
هيٺ لاهيان ٿو
پوءِ بـ هي شام هيڪلي آهي
ياد تنهنجي نويڪلي آهي
........................
ڪڪريءَ پاڇو
چچريل من کي
اورانگهي ٿو
ايئن لڳي ٿو
ڪرٽ وهي ٿو.
........................
سُرها ساھ
سُهايون راتيون
ڪنوارا جذبا
بيوھ باتيون
جهرمر جيءُ
جهنجهوڙيل
جهاتيون
تو جي پاتيون
مون جي پاتيون
……
ڪاڏي ويون
……………
ور ور واٽ
وٽيل واسينگن جهڙي
منزل موت کان
هڪ وک اڳتي
ميڇ پرينءَ جي
ماکيءَ جهڙي
…....
سوچي وٺ
……………
ڪنهن پيتل
چترڪار جو
ڪو ڦاٽل
ڪئنواس آهي
هي منهنجو
ڳوٺ تہ ناهي!
منهنجو ڳوٺ
آفريڪا ۾ آهي،
باقي ملڪ
يورپ لڳو پيو آهي
............
ٽُرڙ وڻن جي ٽارين
ڳاڙها گونچ ڪڍي
ڏاڍي سونهن ڪئي آهي-
اڄ، چيٽ بہ جهڙو
اميد سان ڪا
عورت آهي
............
اداس من
اڄ ٻارن وانگي
پيٽ ورن ۾
ٽڪڻ نہ جهڙيون
سورن هاڻيون
ڪوڙيون مٺڙيون
ڳالهيون کولي
روئي پيو...
………….
سونهن ڄڻي
ڌرتيءَ تي ڌري
ڪا سوريتي ماءُ
سوچي ٿي-
ڇا ٻار
حرامي آهي
منهنجو ناهي؟؟؟
………….
قوت واري
او ڪالي ديوي
هن نينهن نهوڙيل
ڪُٺل ۽ ڳترا ڳترا ٿيل
ڪاريءَ ۾
جي ساھ وجهي
نہ ٿي سگهين
تہ پوءِ خبر اٿئي ڇا ٿيندو؟
تنهنجي پوڄا
ڪير ڪندو؟
………….
سازُ تارن جي ڇڄڻ کانپوءِ ڀي
دير تائين وڄي سگھي ٿو من!
تو تـ هاڻي ئي منهنڙو موڙيو آ
تو تـ هاڻي ئي منهنڙو موڙيو آ.
.................................
ڏات ڪُرڙيءَ جا ڦٿڪي ساڻي ٿي
وقت جي ڄار ۾ ئي اٽڪي پئي
شاعري پوءِ بـ شڪاري بڻجي
سچ جا رڇ وڇائيندي وئي
.................................
ڄڻ تـ ڪي
نيڻ خماريل آهن
تنهنجي سيني تي
زخم گولين جا
گل گلابي
ٽڙيا پيا آهن
............
دل گھري ٿي
تـ باھ سان کيڏان،
آءٌ ڪو ٻار
تـ ناهيان
جو چدن سان کيڏان.
............
واءُ وڦلي ٿو ڏئي نينڍ
ڪو اچڻو آهي
سانت جاڳي ٿي چوي
سُمھ وڃي،
بند ڪري،
ڪن اکيون،
سوچ بـ کڙڪو آهي
.................
سور سامائجي ويو آهي،
سونهن تنهنجي ٿي بانبڙا پائي
تون ئي چئُـ،
ڪيستائين ميندي ڀنل
رنگ پنهنجي کي نيٺ ترسائي
.................
منهنجي من جي
ڪچڙي گونچ کي
چپٽيءَ وچ ۾
چيڀاٽي ۽ اڇلي
جڏهين،
پنهنجي چوپي جهڙي
نازڪ نڪ ۾ هڪڙو
ور وجھي
ٿي هُون ڪرين،
ڏاڍي ٿي وڻين
.............
اياز جي ڪتاب
تي ٽيڪ ڏيئي
اڇي پني تي
ڪو شعر لکڻ
ايئن آهي ڄڻ
مُلن پاران
يقاتلون في سبيل الله
جهڙن تعذيرن
جي هار پائڻ بنا
ڀٽائي ٿيڻ...!
.............
منهجي واچ
جا ڦرندڙ ڪانٽا
هڪ هنڌ روڪي
بيهارڻ جي ڪوشش ڪندڙ!
.............
وقت کي
روڪي سگھندين؟؟
...................
نٽهڻ اُس ۾
ننڍڙا ٻار
اگھاڙين پيرين
شل پگھر ۾
ڪڏن ٽپن ٿا
ڄڻ تـ چھ ۾
چڻا ٽڙڪن ٿا
...................
ٽاريون چيري
چيٽ ڦٽو آ
ڪونگو ٽارا
ڄڻ ڪي منهنجا
سپنا آهن
..............
ڪوئي آهي
رات لڙيءَ جو
ڦوڪون ڏيئي
چُلھ اجھاڻل
ٻاري ويٺو
ننڊ بـ جڏهين
ننڊ پئي آ
..............
آفيسون ۽ رستا
خالي،
گھر ڀريل،
ٻارن جو چوٻول
۽ اوٻاسيون
آ نالو آچر جو
....................
تون چوين ٿو تـ
رڳو صبر ڪجي
شڪر ڪجي
پوءِ بـ جي آءٌ لُڇان ٿو
تـ چوين ٿو چپ ڪر،
پوءِ بـ جي سچ چوان ٿو
تـ سڏين ٿو
باغي
....................
رات جون رهڙون
دڳ جا دڙڪا
جھرمر تارن جون
هي سُهمون
چانڊوڪي ۽
چنڊ جون چٿرون
پوتيءَ جي هڪ
پلوءَ ۾ ويڙهي
ڏوھ ثواب کي
ڏوراپا ڏئي
جيءَ جلي ڪا
نڪتي آ.
....................