شاعري

اي چنڊ ڀٽائيءَ کي چئجان

اسان يقين سان چئي سگھون ٿا تـ هي ڪتاب سنڌي شاعريءَ جي تاريخي اڀياس لاءِ گم ٿيل ڪڙيءَ وانگر آهي، 70ع ۽ 80ع وارا ڏهاڪا سنڌي معاشري ۽ ادب لاءِ هڪ اهم دور رهيا آهن. سنڌي سماج جي سامهون اها چئلينج سياسي ۽ معاشرتي طور تي اڀري آئي هئي جتي تاريخي طور تي سهپ ۽ دانش وارين روايتن کي اڻسهپ ۽ انتهاپسندي وارين روايتن ۾ تبديلي ڪرڻ جي شعوري ڪوشش رياستي ذريعن سان ڪئي وئي.
Title Cover of book اي چنڊ ڀٽائيءَ کي چئجان

ادب

پين ۾ مس پيل آ ڪاري
تون چوين ٿو تـ لکي ڪارا اکر
اڇڙي اجري پني کي ڪارو ڪري
ڇو ٿا تاثر ڏيو تـ اوندھ آ
............................
سج اڀري ٿو، ٿئي ٿي سانجھي
رات ٿئي ٿي تـ ڪري چنڊ ٿو
جڳ کي روشن
چنڊ ناهي تـ
ستارا ٿا کڙن اڀ ۾
پوءِ بـ چئو ٿا تـ اڃا اوندھ آ
پوءِ بـ ٺاهيو ٿا چتر
تصويرون
جن ۾ هر ڳوٺ، شهر جنگل ۾
رت هاريل آ، سڙن ٿا گھر گھاٽ،
باھ ڳاڙهي ۽ سڄي جڳ ۾ آ دونهون پکڙيل
۽ اڱر ٿيل اڄوڪا انسان
هيءُ آ ادب اوهان جو
۽ آهي آرٽ هيءُ
پوءِ بـ چئو ٿا
تـ اڃا اوندھ آ
..........................
پين ۾ مس پيل آ ڪاري
اڇڙي اجري پني تي
آءُ لکڻ ٿو چاهيان
تير جھڙا تکا ۽ زهر اکر
پوءِ بـ سارو پنو آ ڪارو ٿيو
.........................
پين ۾ مس پيل آ ڪاري
پوءِ جي آءُ لکان ٿو تـ
چوين ٿو هي ليک
ادب ناهي آ رڳو سياست هي
آءُ ڦهلايان ٿو اوندھ جڳ ۾
ڀل تـ بجليءَ جا ڪنيڪشن تو وٽ
صديون گذري ويون
نـ پهچي سگھي بجلي
مگر منهنجي ڳوٺ
ڀل تـ تون ڦوڪ ڏئي گل ڪرين
هر ڏياٽي ۽ ڏيئو
ڀل تون سچ لڪائي
۽ هڻي ڪوڙ نسوار
ٿو رکين اوندھ ۾
پاڻ کي ريڊئي کي
۽ ٽي ويءَ کي
صبح ۽ شام جي اخبار کي
..................................
وهائي ڪينچي،
پوءِ بـ تاريخ تـ انڌي ناهي
...............
وقت جون اکيون
ٻلي جي تارن جيان
گھگھ اوندھ ۾ رهن ٿيون چٽيون
تيز ۽ گھور ڪندڙ
هي شيءِ ۾
پوءِ بـ جي آءُ ٿو ڏسان
تـ ڪوئي روئي ٿو
تون چوين ٿو تـ لکي ڇڏ تـ کلي ٿو ڪوئي
.......................
رات جو روڊ تي،
۽ جھوپن ۾
۽ وڏن بنگلن ۾
نوٽ نڪرن ٿا
ٿئي ٿو واپار
برف جھڙن ٿڌن ۽ بک مئل جسمن جو،
جن کي وحشي ۽ جنس جا بکيا
رات ساري ٿا پٽين، ڇيڇاڙين،
آءُ جي ايئن لکان ٿو
تـ چوين ٿو هي ادب
اخلاق بگاڙي ٿو
ڪري عام ٿو جنس
......................
ڌيءُ جيڏي ڪنوار
گھوٽ آ ڏاڏي جيڏو
رات جو آءُ ڏسان ٿو
لڪي، چوري ڇپي،
ڌيءُ جيڏي ڪنوار
ڍونڍ مڙس جي هيٺان
ليٿڙي پاڻ ڇنڊي
ننڊ جي هنج ۾ وڃڻ کان اڳ ۾
الف اگھاڙي ٿي سمهي ٿي ٻئي ڪنهن سان،
جنهن سان هوءَ پيار ڪري ٿي ڏاڍو
ٿي لاهي ڇڏي اهو تڙ مٿي مان جيڪو
مڙس هن کي هو وڌو حق شرع
پورو ڪرڻ سانگي!
آءُ ڪئنواس کڻي
ان تي چٽيان ٿوهي عڪس،
تون چوين ٿو تـ هيءَ فحاشي آ،
پر جي مسجد ۾ ملان
ڳوٺ جي
ڪنهن اڌ ساماڻيل نينگر کي
وهاري هنج ۾
ٿو ڏئي سبق ۽ پورو ٿو ڪري جنسي شوق
تون چوين ٿو تـ آهي نيڪ خدا جو بندو
سڌريل، الھ لوڪ عالم هيءُ
..........................
پين منهنجي ۾ آهي ڪاري مس
............................
تنهنجي پرچار ڪندڙ
ٽولگر، خوشامدڙيا
ڀنڊ ، پينو ۽ وڪيل
ذهن سري کاڌل جيوَ،
جھل جا کوڙ اڪابر عالم
رات کي ڏينهن چئي
زور ڏئي اکيون پٽي
ڪجھ ڏسڻ کان سواءِ اڳتي وڌن،
۽ ظاهر ڪن
ڄڻ تـ هو ويٺا ڏسن هر هڪ شئي کي،
پوءِ بـ ٿاڦوڙا، ڌڪا منهن ڀت تي،
پوءِ کڏ ۾ ڪري اٿن ٿا ايئن،
جيئن ڪنهن نڪ وڍيل کي ٿو اچي
نسري نڪ
پوءِ بـ ٿاٻا ۽ ٿوڻا کائي انڌا اوندھ ۾
ڪجھ نـ ڏسندي اکيون پٽي ٿا چون،
هيءُ اوڀر کان اڀو ٿيو آ سج
رات آهي تـ اجھو آهي کڙيو روشن چنڊ
۽ ستارن جي چٽي روشن رات
اهڙي آهي، آ جھڙو روشن ڏينهن،
پوءِ بـ تاريخ تـ انڌي ناهي،
پوءِ بـ تاريخ تـ انڌي ناهي،
..............................