چئوسٽا
پيار جو ڪو پاڇولو پيو آهي
ڍڪ پيئندي بـ نشو ناهي ٿيو
ڪنهن کي ڏسندي نشا چڙهي ويا هن
پڪ آهي تـ ڏينهن ٿيندو پر
هيئن اوندھ تـ ڪانـ ڪا ويندي
تون جي اوندھ کان اکيون بند ڪندين
باک ڦٽندي بـ جي هلي ويندي
تون تـ ڳولين ٿو ڇانو جا پاڇا
تنهنجي ڪويتا مري چڪي آهي
نٽهڻ اُس ۾ نـ نڪتي آن
تنهنجي ڌرتي ٻري چڪي آهي
سڀاڻي تائين بچياسين تـ شعر لکنداسين
اڄوڪي رات تـ گولين جو گھاءُ ٿي وئي آ
وجود مٽجي وڃي، برقرار رهي
خبر پوي تـ پوءِ ڪو ٺاھ ٺاهي وجھنداسين
ڦٽ انگور جڻ تي آيا هن
مند جون مست هوائون ٿيون لڳن
دل کي ٻئي هٿ وجھي ويٺو هان
تنهنجيون ميڇون ڏسان تـ ڇا ٿيون ڪن
وقت آيو تـ وڇڙي وينداسون
اچ تـ اڄ دل ڀري ڪو پيار ڪريون
ڪنهن بـ اسان جو لکيو ناهي،
تون ۽ مان اصل کان آزاد آهيون
سُرخي لڳل چپن جا ٽاڪا ٽوڙي موڙي ڳاءِ،
سانجھ بـ سرخي لائي ڪنهن جو راڳ الاپي ويٺي.
رات ٿيڻ کان اڳ ۾ پنهنجي مونجھ مروڙي ڳاءِ،
سُرخي لڳل چپن جا ٽاڪا ٽوڙي موڙي ڳاءِ،
جنمن جون چٿرون ۽ ٽوڪون روح تان روڙي ڳاءِ
هو ڏس وينا انڌياري ۾ آ ڳ الاپي ويٺي.
سُرخي لڳل چپن جا ٽاڪا ٽوڙي موڙي ڳاءِ،
سانجھ بـ سرخي لائي ڪنهن جو راڳ الاپي ويٺي.
ڏيئي جي وٽ ڦڙڪو ڏيئي ڄاڻ وسامي ويئي،
اوندھ ٿيندي، ڏسي نـ سگھندين، لکي نـ سگھندين
سج لٿي کان سڏڪي سڏڪي، رات آ روئي پيئي،
ڏيئي جي وٽ ڦڙڪو ڏيئي ڄاڻ وسامي ويئي،
ڏيئو رت سان ٻار سگھو ڪر، دل کي جھيرون ڏيئي،
جواني ويندءِ، رت نـ هوندءِ ڪڍي نـ سگھندين.
ڏيئي جي وٽ ڦڙڪو ڏيئي ڄاڻ وسامي ويئي،
اوندھ ٿيندي، ڏسي نـ سگھندين، لکي نـ سگھندين