هوا جا جھوٽڙا ٿا سانت ٽوڙن
منهنجو من اڄ اٻاڻڪو ٿو ٿئي
ڪونج ڪرڪي ٿي
چهنڊڙيون ٿيون پون
ٻار روئي
ٻـ هٿڙيا سوٽا لڳن
آسري وند ڪنهن بـ اکڙيءَ مان
گونگا ڳوڙها ڳڙن ٿا
ايئن ٿو لڳي
منهنجي ڌرتي تي اڄ ٿا بم لڳن
آءُ پنهنجي اٻاڻڪي من کي
ٿورو آٿت ڏئي کيڏايان ٿو
آسري ان ۾ ويهي سوچيان ٿو
ڏاڍ جا هي ڊگھا ڊگھا پاڇا
ٿورڙي دير ۾ لڙي ويندا
امن ايندو
نـ ڪوئي روئيندو
امن ايندو
نـ ڪوئي روئيندو،