منهنجي من جو گلابي گل، ڇنئي ڇاکئون لتاڙيئي ڇو،
بيهاريئي ڇو، گھرايئي ڇو ڪري ماڻا ٿي تاڙيئي ڇو.
ڀنيءَ جي ڀونءِ هئي ڀنڀٽ تنهنجي سنگيت سر ڇيڙيو
اوجاڳيل آرسيل اکڙين جو هي آٿت بگاڙيئي ڇو.
تنهنجن نيڻن نماڻن ۾ وفا توڙي جفا غاعب،
تنهنجو واعدو وفا ڪاٿي، جفا جو قول پاڙيئي ڇو.
جواڻي ماڻ تون جاني، جدائي مون ڳنهي ورتي،
ڏنم توکي سڄيون راتيون مليم سپنا سي ساڙيئي ڇو.
سهائي رات چاندي جي گھلي وھ وا ڏکڻ ڏيهي،
ڇپر کٽ تي مٺي ننڊڙيءَمنجھان جاني ڌونڌاڙيئي ڇو.