شاعري

اي چنڊ ڀٽائيءَ کي چئجان

اسان يقين سان چئي سگھون ٿا تـ هي ڪتاب سنڌي شاعريءَ جي تاريخي اڀياس لاءِ گم ٿيل ڪڙيءَ وانگر آهي، 70ع ۽ 80ع وارا ڏهاڪا سنڌي معاشري ۽ ادب لاءِ هڪ اهم دور رهيا آهن. سنڌي سماج جي سامهون اها چئلينج سياسي ۽ معاشرتي طور تي اڀري آئي هئي جتي تاريخي طور تي سهپ ۽ دانش وارين روايتن کي اڻسهپ ۽ انتهاپسندي وارين روايتن ۾ تبديلي ڪرڻ جي شعوري ڪوشش رياستي ذريعن سان ڪئي وئي.
Title Cover of book اي چنڊ ڀٽائيءَ کي چئجان

مينهوڳي

ڌرتي
.......
مينهوڳيءَ ۾ ڌرتي ڇا ٿي چاهي؟
وسڪارو ٿئي،
ريج ٿئي
بک وڃي،
جيئن هن جا ٻچڙا
پٽڙي ڀت جي
هڪڙيءَ پاٽ تي
وڙهي نـ پون

واپاري
......
مينهوڳيءَ ۾ واپار ٿو چاهي،
لاڳيتي برسات پوي،
جيئن هن جو سودو گھڻو کپي
مهانگو ٿئي،
۽ ماڻهو هن کان
اوڌر کڻي قرضي ٿين
هو ننڍڙي دڪان مان
ڪاروبار وڌائي وڏو ڪري
......................................
ڪامورو
.........
مينهوڳيءَ ۾ ڪامورو ٿو سوچي
ڪوئي ڳڙو پوي،
ماڻهن جا سڀ گھر ڊهي
ناس ٿين
ملڪ سڄو
آفت زدھ علائقو ٿي وڃي
آمريڪا امداد ڏئي
ڪو رُڙھ ٿئي
۽ نئين مرسڊيز ملي

وڏيرو
.....
مينهوڳيءَ ۾ راڄ ڌڻي وڏيرو چئي ٿو
وسڪيءَ جي ڪا بوتل
ڀريل هجي،
واهڻ جي ڪا الهڙ ڇوري،
ڪمدار ڪاراوا کڻي اچن،
ٽرپل فاءِ جي سگريٽ ۾
ڪو چرس ڀريل هجي،
۽ ڇوريءَ کي
زوريءَ پياريو وڃي
جيئن گھڻو مزو اچي
........................
شاعر
مينهوڳيءَ ۾ منهنجي دل ٿي چاهي
پيار جا بادل
سونهن جون بوندون
جوانيءَ جون ڪي مست هوائون
سُندر ۽ ڇڙواڳ بدن جون
سُندر ۽ ڇڙواڳ لڪيرون
ٺاهي ڊاهي،
ڳوٺ جي هر هڪ
ڪنواري نياڻي،
پنهنجي پنهنجي سرتي سان گڏ
نظر کٽڻ تائين،
ٺينگ ٽپا ڏئي پيار ڪري،
۽ بوندون هير سان چنبڙي
هڪڙي چمي ڏين،
وسڪاري جي نالي،
مينهوڳيءَ جي نالي،
صرف تنهنجي نالي