اوهان جون ڪيتريون ڳالهيون، ٻُڌائي ٿي اڪيلائي،
سَوين ساروڻيون سُهڻيون، سمائي ٿي اڪيلائي.
ڏسين ٿي تون رڳو مون ڏي، گهڙيءَ جي لاءِ او جانان!
گهڙي ان ٿورڙيءَ کي ڀي، وڌائي ٿي اڪيلائي.
دلين ۾ پيار جا جيڪي، ٻَرن ٿا دِيپَ تن کي ڀي،
زماني جي ھوائن کان، بچائي ٿي اڪيلائي.
اسان هِت پاڻ سان ڀي ڏِس، مِلون ٿا ٿورڙو ساٿي!
اسان کي بس اسان سان ڄڻ ملائي ٿي اڪيلائي.
وسي ڦُڙ ڦُڙ پئي ڪجهه ڪجھه، پکي چُون چُون پيا ٿاڪن،
مگر توبِن اسان کي هيءَ گهائي ٿي اڪيلائي.
وٺي ڄڻ مون منجھان مون کي، وڃي ٿي دُور ئي نِيندي،
الائي ڪٿ مون کي منهنجي، پُڄائي ٿي اڪيلائي.
ملي ٿو چين منهنجي روح کي سوچن جي ٻانُهِن ۾،
سبب سوچي حياتيءَ جو، ٻُڌائي ٿي اڪيلائي.
****