خدا جون خُوبيون پيو ٻُڌائي، اسان کي جانان! جمالُ تنهنجو،
ٿي واسُ ڏئين تون ۽ ولِ وانگي، ويڙهي ويو آ وصالُ تنهنجو.
ويو جڏهن کان ٿي عشق آهي، تڏهن کان دنيا اُها نه آهي،
ڪِٿي هئي ڪائنات ههڙي؟ پرين! اهو بس ڪمال تنهنجو.
جڏهن به ڪنهن آ پُڇيو اسان کان، ته “ڇا خد آ ۽ ڪيئن آهي؟”
تڏهن اسان ڀي سدائين مُرڪي، ڏنو انهن کي مثال تنهنجو.
پُڇيو هو ڌرتيءَ “ڪيرُ آهي، ڀري جو رت ساڻ سِينڌ منهنجي؟”
جواب جي سو تلاش ۾ آ، اڃا به ڌرتي! سوال تنهنجو.
اسان ته ڳاڙيون رڳو پيا ٿا، هي لُڙڪ گُونگا ڪي بيوسيءَ جا،
مگر کِلي ٿو هُو واڇون ٽيڙي اسان جي ڌرتي ! دلال تنهنجو.
اڃا به آنڌيءَ جيان اچي تيز ٿو پيو هي خيال تنهنجو،
لُڇي وڻن جئن وجود منهنجو، وڪوڙي مون کي ملال تنهنجو.
****