تُون
اسان جي آ دل کي الئه پياس ڪهڙي!
اسان جي اندر ۾ الئه تاس ڪهڙي!
ندين جهڙيون ناريون ڪئين آيون پياريون،
ڀري ڍُڪ پيتيون چُميون جن جون ساريون،
مگر پو به دل جي ٻُجھي پياس ڪانهي،
اسان جي اندر جي لٿي تاس ڪانهي،
اسان جي اندر کي سمندر ٿو گهرجي،
سمندر اهو بس تون ئي ٿي سگهين ٿي۔
الئه لمس ڪهڙو اندر کي کپي ٿو!
اسان جو بدن ڄڻ هميشه رهيو آ،
حسينن جي هٿڙن سان وڄندڙ ڪو سُرندو،
مگر پو به اندر رهيو اَڻ ڇُهيو آ،
سدا ساز خاموش وانگر رهيو آ،
اندر جي نه تارن کي ڪنهن ڀي ڇهيو آ،
اسان جي اندر کي ڇُهي تون سگهين ٿي۔
الئه ماڳ ڪهڙو به دل کي کپي ٿو!
الئه لاڳ ڪهڙو به دل کي کپي ٿو!
پکيءَ جئن سدائين پئي ٿي اُڏي دل،
گهڙي کن هِتي ۽ گهڙي کن هُتي دل،
مگر ماڳ اهڙو نه ڪوئي لڌو دل،
جنهين ماڳ جو آهه سپنو ڏٺو دل،
اهو ماڳ تون ئي رڳو ٿو سگهين ٿي،
اهو ماڳ تون ئي تڳو ٿي سگهين ٿي۔