ماحول سڄو گُلڙن وانگر، هي خوشبو خوشبو ڪرڻو آ،
۽ جاڳ سندا ڪي ڏيئا ٿي، اڄ اونداهين ۾ ٻرڻو آ.
هاڻي ڀي چاهت آ توسان، پر آنءُ وڃان ٿو او جانان!
هن لُڙڪن هاڻي ڌرتيءَ کي، ڪي مُرڪون ڏيئي ورڻو آ.
سو جيون ڪيڏو آهه سڦل، جون پاڻ سڙي پر ڇانوَ ڏئي،
ها اهڙي گهاٽي وڻ وانگر، سج هيٺان مُرڪي جلڻو آ.
جَي موت اسان جو ماڻهن کي، ڪو جيون بخشي ٿو ساٿي!
پو اهڙي سُهڻي مقصد لئه، ها يار! اسان کي مرڻو آ.
اڄ لالچ، ڪوڙ ۽ دوکي جي، ميراڻ وجودن تي آهي،
پر صاف ڪندو جو نِينهن سندو، سو مينهن به نيٺ ته وسڻو آ.
****