معصوميت
سال ڪيئي ٿي ويا بچپن وئي،
رانديون ڪندي،
آنءُ هاڻي ٻار ناهيان،
هاڻ جڏهين تن درختن جي وچان مان،
ٿو وڃان،
ڇانوَ تن جي ڄڻ چوي ٿي،
“بيوفا تون ٿي ويو آن،
ڇو ته هاڻي تون اچين ئي ڪونه ٿو،
پينگهه شاخن ۾ ٻڌي ۽
تون لُڏين ڀي ڪونه ٿو.”
۽ هتي پوپٽ چَون ٿا:
“بيوفا تون ٿي ويو آن،
تون اسانجي پوئتان،
ڇو ڀلا ڊوڙين نہ ٿو؟
ڇو ڀلا ڊوڙين پيو
ايترو پيسي پٺيان؟
آ ته گلڙن سان هلي توکي ملايان،
۽ ٻڌايان ڇا هي دولت!
۽ اها معصوميت،
جا وڃائي تو اجائي ،
ڊوڙندي پيسي پٺيان،
آ ته توکي مان ٻڌايان،
چاهه ڇا هي! خواب ڇاهي!
آ هلي آ! آ هلي آ!
ايتري ڀي بي وفائي ٺيڪ ناهي،
ايتري ڀي بي وفائي ٺيڪ ناهي۔