ٻُسا ٻُسا نيڻ زندگيءَ جا، ڪجل جيان تنهنجي تات گهرجي،
لڳي پئي زهر زندگي هيءَ، مِٺي مِٺي تنهنجي بات گهرجي.
غلامي مننجي قبول ڪريو! کپي نه آزادگي ڪا مون کي،
حسين هي قيد عشق آهي، نه مون کي اُن مان نجات گهرجي.
اوهان جي نيڻن ۾ گُهور پائي، ڏٺي سڄي ڪائنات آهي،
پناهه مون کي ڏيو انهي ۾، حسين هيءَ ڪائنات گهرجي.
اسان ته سورج مُکي مگر هي ، هجوم ڪڪرن جو آ زمانو،
او سج جھڙا پرين! اوهان جي، انهي منجھان ڪائي جهات گهرجي.
گلاب تي ماڪ جيئن سهڻي، حيات هيءَ بي ثبات آهي،
حيات کي جا ثبات ڏئي يا خدا! مون کي سائي ڏات گهرجي.
****