گُلن جو باغ جيئن ٿو، لڳي پيو بهار ۾،
ائين ئي آدمي ٽِڙي، سُڳنڌ ڏئي ٿو پيار ۾.
ٻُڌو هيو ته عشق هي، عميق ڪو سمنڊ آ،
اسان ته سو ڏٺو هيو، سڄو سندس نهار ۾.
لطيف ڀي، اياز ڀي، اسد به آ ۽ فيض ڀي،
سڀئي مليا سمائجي، مون کي فراقِ يار ۾.
اڃا به تون اُڏين نه ٿو، زمين تي ڊڄين پيو،
مزو ته ڏس آ ڪيترو، هوا ۾ هن اُڏار ۾!
ٻُڌو هيو ته وقت سان، ڪمي اچي ٿي پيار ۾،
وڌي ويو هي پيار آ، اسان جو انتظار ۾.
عجيب قِسم جو هيو، نشو سندس نهار ۾،
اسان ته پِي وساريو، هي پاڻ اڄ خمار ۾.
****
لطيف: شاهه عبدالطيف ڀٽائي
اياز: شيخ اياز
اسد: اسدالله خاب غالب
فيض: فيض احمد فيض