ورثو
راهه تي پِنندي رهي ٿي،
ڇو ته ورثي ۾ مليو هن پي پنڻ آ۔
هنج تي هن کي ننڍو هڪ ٻار آهي،
جو گهڻو بيمار آهي،
جنهن جي اکڙين مان پيو،
موت ٿو پائي ليئا۔
ڇوڪريءَ جي عمر ۾ ئي،
هوءَ عورت ڄڻ ڪُراڙي ٿي لڳي،
سُونهن جي ڀي ساٿ جي،
هن سان پڇاڙي ٿي لڳي.
ڪيتري هئي خوبصورت!
۽ هيس معصوميت!
پر مقدر جي هوائن ۾ ڇڻي ويو،
گل انهي جي ڀاڳ جو۔
مرد هن کي تنگ ڪن ٿا،
روح سان ڄڻ جنگ ڪن ٿا،
هوءَ چاهي ٿي ته جيڪر
“مان بُجو تن کي ڏيان”
هوءَ پر مجبور آهي،
هٿ ساڳيو ئي جھلي ٿي،
۽ پِني ٿي،
ڇو ته هن کي ٻار آهن،
جيءَ جا جنسار آهن،
جن سندو هوءَ آ سهارو.
هوءَ پنندي نيٺ آخر ٿي ڏسي،
ٽهڪ ڏيندڙ هڪ اداڪاره جو فوٽو،
۽ پئي ان کي چوي:
“تون به جي هتڙي ڄمين ها!،
تون به مون وانگر هجين ها!،
تون به مون وانگر پِنين ها!.”