شاعري ۽ احساس
منهنجا ٻه دوست آهن،
تن مان هڪڙو شاعر آهي،
هو لفظن جو جادوگر آهي،
هو خوبصورت جملن جي ڄار ۾،
ماڻهن کي ڦاسائي سگهندو آهي۔
هو سٺي نظر رکندو آ دنيا جي ادب تي،
پر هو شوقيه شڪار ڪندو آ،
پکين ۽ عورن جو به۔
هو ڪپڙا خراب ٿيڻ ڪري،
ٻارن کي هنج تي نه کڻندو آهي۔
هن ۾ احساس گهٽ
۽ فن گهڻو آهي.
منهنجو ٻيو دوست گهڻو حساس آهي،
هو گهٽيءَ ۾ روئندڙ ٻار جا ڳوڙها،
پنهنجي قميص سان اُگهي،
ان کي پرچائيندو آهي.
هو ڀٽائيءَ جا بيت ٻُڌي،
لڙڪ روڪي نه سگهندو آهي،
هو آسمان ۾ اڏندڙ پکين لاءِ،
تحفظ جي دعا گهرندو آهي،
هو پنهنجي محبوبا لاءِ به
گل نه پٽيندو آهي،
هو رستي تان ويندي،
ڪنڊا ۽ پٿر پاسي ڪندو آهي،
هو هر شيءِ کي احترام سان ڏسندو آ ،
پر هو پنهنجي احساس کي شاعريءَ جو،
دلفريب روپ ڏئي نه سگهندو آهي۔
پوءِ به مون کي شاعر کان وڌيڪ
پنهنجو حساس دوست پيارو آهي.