ثمر
پاڻ کي ڀي نيٺ ٿيڻو هو جدا،
پر اهو ڀي او پرين! گهٽ ڪونه آ،
جو اسان کي پل مليا ڪي پيار جا۔
پل اهي جي عمر تي ڀاري هيا،
پل اهي ئي جن تي خوش آهي خدا،
ڇا اهو ڪافي نه آهي جو پيا!
سونهن تنهنجيءَ جو سڄو سارو تصور،
اڄ به مون ۾ ڪا ڀري ٿو زندگي،
مرڪندڙ تنهنجي ئي مُک جو نُور هو،
جنهن ڪري جيون ۾ آئي روشني،
تنهنجي نيڻن جي نظر حاصل ڪري،
زندگيءَ جي هئي ڳُجهارت مون ڀڳي،
تنهنجي ٽهڪن جي ئي موسيقي ته هئي،
زندگي هيءَ جنهن سُريلي آ ڪئي،
تنهنجي چپڙن مان چُڪي پي پيار جي،
زندگي ٿي آ سدائين لئه مٺي،
تنهنجي وارن تن وڏن جي ڇانو جي ڇانو ۾،
روح رليل کي ملي وئي آشتي،
جسم تنهنجي ۾ پناهون ڪي مليون،
دل به منهنجي دير تائين هئي لُچي،
اڄ به تنهنجي سُونهن جو جو آهي اثر،
جو ڪري ٿو سهل جيون جو سفر،
ڇا ٿيو جو تون جدا ٿي آن وئي،
پيار جا پل عمر جو آهن ثمر،
پيار جا پل عمر جو آهن ثمر۔