مان توسان اجايو ڳالهيون ڪرڻ ٿو چاهيان
نه گهرجي مون کي،
اها سُڪون واري ۽ پُوري ننڊ،
مان تنهنجي پاسي بدلائڻ ۽
چوڙين جي ڇڻڪڻ ڪري،
هر هر ننڊ مان اُٿڻ ٿو چاهيان.
نه گهرجي مون کي،
ڪنهن بهترين هوٽل جي بهترين چانهه،
مونکي آلين
تڪڙ ۾ ٺهيل
مٺي چانهه گهرجي،
جنهن جو ڍُڪ ڀري
توکي چيڙائيندي چوندو آهيان؛
“گرم شربت ٺاهيو اٿئي!”
نه ٿي گهرجي مون کي،
اها وڇوڙي جي چاندوڪي رات،
جنهن ۾ ٿڌڙي هوا،
وڇوڙي جي ڦٽن تي لُوڻ ٻرڪيندي آ،
پرمون کي اونھاري جي،
اها منجھند ٽاڪ گهرجي،
جنهن ۾ توسان محبت جون ،
اُٺي جي هوائن جهڙيون،
ڳالهيون ٿينديون آهن۔
مان چاهيان ٿو ته منهنجا
ڪاٽن جا ڪلف ٿيل ڪپڙا،
تنهنجي ڀاڪرن جي ڪري گھُنججي وڃن.
مان چاهيان ٿو ته تون مون کي،
پڪل ميوي وانگر پٽي وڃين.
مان چاهيان ٿو ۽ تون،
ڪٿان اوچتو اچي وڃين،
۽ منهنجي هٿ مان،
شاعريءَ جو ڪتاب کسي،
مون سان ڪي اجايون ڳاليون ڪرين،
ها، اهڙيون اجايون ڳاليهون،
جن مان سجائي زندگيءَ جا،
گل ڦُٽندا آهن.