شاعري مون لاءِ هاري چنڊ ٿو،
ڪيتريون گڻتيون ٻُهاري چنڊ ٿو.
جا وساڻي چاهه جي هيءَ باهه آ،
ڦُوڪ ڏيئي ڄڻ ته ٻاري چنڊ ٿو.
آهه من ۾ جو سُتو شاعر پيو،
پيار سان اُن کي اُٿاري چنڊ ٿو.
اي پکيئڙا! هيءَ تنهنجي سوڀ آ،
ڇو ته توکي اڄ به ساري چنڊ ٿو.
ٿو جهان جي مان خيالن ۾ ٻُڏان،
پر مون کي منهنجو اُڪاري چنڊ ٿو.
ڪنهن حويليءَ جي نويلِي نارِ کي،
پيار مان ڄڻ هو پُڪاري چنڊ ٿو.
جا تَڏي تي آهه ويٺل پُٽَ جي،
ماءُ اُن کي ڄڻ ته ماري چنڊ ٿو.
هر وڏو آهي ڪوي تنها هتي،
جيئن تنها هُو گذاري چنڊ ٿو.
ڏس ته سنڌوءَ – ڇولڙين کي چاهه مان،
هي چُمي دريا ڪناري چنڊ ٿو.
هاسٽل ۾ ڳوٺ کي ساريان پيو،
۽ جدائيءَ ڏُک اُڀاري چنڊ ٿو.
****