ڇانوَ ۾ ويهه گهڙي ڏينهن تتل ڏاڍو آ،
ڪو پٽي ساهه ته هل! ڏُور پنھل ڏاڍو آ.
بس انهي جي ڪري هي شخص ٽُٽل ڏاڍو آ،
جنهن جي نيڻن ۾ محبت جو ڪجل ڏاڍو آ.
مان پوان پير، ٻَڌان هٿ، ڪيان منٿون ڪي،
ڏانءُ ڪو ڏَس ته سهي يار رُٺل ڏاڍو آ.
منهنجي اکڙين ۾ نه اچجانءِ او ٽهڪن واري!
منهنجي اکڙين ۾ ڪڪر غم جو اُٺل ڏاڍو آ.
ڪيئن تون ان جا هڙئي ٽُڪر ڳنڍي جوڙيندين
دل جو آئينو اڳي کان به ٽُٽل ڏاڍو آ.
تنهن کي تلوار ڪندي ڪھڙو اثر دشمن جي،
جو حسينن جي نگاهن جو ڪُٺل ڏاڍو آ.
چاندنيءَ ۾ تون ڇڏي ڏينس ته ڪجهه خواب ڏسي،
ٿورو شاعر کي سُمهڻ ڏي هُو ٿڪل ڏاڍو آ.
****