حياتي پيار بن پنهنجي، گذاريون ٿا سزا وانگي،
اسان کان موسمون ناراض ساجن بيوفا وانگي.
مُنجھي ٿو ساهه هي منهنجو، کڻي آ پيار تون پنهنجو !
هلي آ هاڻ او جانان! ڏکڻ جي تون هوا وانگي.
لِڪي ٿو چنڊ ڪڪريءَ ۾، هوا ڀي گيت ڳائي ٿي،
وڻي ٿو هي سمو مون کي، پرين! تنهنجي ادا وانگي.
طبيبن جي دوائن سان نه فرحت آهه ملڻي ڪا،
وڪوڙي آهه بيماري وئي هن کي انا وانگي.
نگاهون اڄ به ڊوڙن ٿيون، وري تنهنجي پرين! پويان،
لڳي ٿو پيار هي پنهنجو، وري ڄڻ ابتدا وانگي.
لڳو آ جو مرض مون کي، چَون ٿا لاعلاج آهي،
پرين! تنهنجي ئي نيڻن ۾، ملي ٿو ڪجهه دوا وانگي.
****