پيار هيو هي ڪارن نيڻن واريءَ جو،
جنهن احساس ڏياريو دنيا ساريءَ جو.
هاڻي شعر لکان ٿو مان مظلومن تي،
ٻجُ ڇٽيل آ اُن ۾ ڀي هن پياريءَ جو.
“فخر محبَت منجهه شهادت جو آهي!”
ڌرتيءَ تي هئن لاش چوي ٿو ڪاريءَ جو.
هن کي چاهت ڪين ڏنم بس شعر لکيم،
قرض لهي ڪئن شعرن سان اُن ناريءَ جو!؟
ڪيڏو سهڻو آهه هوا ۾ هيءُ پکي!
ڪاش خطا ٿئي اڄ ته نشانو ماريءَ جو!
جنهن کان يار جُدا آ، درد اُهو ڄاڻي،
گُلُ ڇِنل آ جنهن تان ڀي، اُن ٽاريءَ جو.
“آءُ ته هڪٻئي لئه آئينو ٿيون تون، مان”
ڪيڏو سهڻو مقصد آهي ياريءَ جو!
پنهنجي نينگر اڄ به سڙي ٿي دانگيءَ سان،
تو هوٽل ۾ ورتو پاسو ڌاريءَ جو.
پنهنجي اندر جون ڳالهيون لکندي ڄاتم،
مون ته لکيو ڄڻ قِصو دنيا ساريءَ جو.
****