اڄ به تنهنجي ئي اچڻ جي آس آ،
سمنڊ- دريا جئن ملڻ جي آس آ.
تنهنجي گهر جو در رڳو آ موت ئي،
تنهنڪري مون کي مرڻ جي آس آ.
نازڪي هن جي هٿن جي هيءَ ڏسي،
اڄ گُلن کي ٿي ڇڄڻ جي آس آ۔
ڇڏ شڪاري! ڏِس پکيءَ کي ڪيتري،
آسمان تي اڄ اُڏڻ جي آس آ!
پُٽ مري ويو شهر ۾ پر بيخبر،
ماءُ کي هن جي ورڻ جي آس آ.
جَلُ ته شمع جيئن جو مون کي وري،
اڄ پتنگن جئن جلڻ جي آس آ.
سانوري! اڄ ڇيڙ تارون تون کڻي،
ساز دل جي کي وڄڻ جي آس آ.
****