شاعري هيءَ بيمار آ ٿي پئي،
پيار جا تون پرين ! ڪي پها وڃ رکي.
سوچ پوپٽ پيا ٿا ڦِرن ڪيترا،
ياد تنهنجيءَ سندي اڄ گُلَن تي وري.
رات، ماضيءَ سندي، حُسن جي سمنڊ ۾،
سوچ منهنجيءَ هنئي، دير تائين ٽُٻي.
منهنجي دل کي ڪيو، ڀرت سُهڻي جيان،
روز رنگين نظر جا تو ٽاڪا هڻي.
شور ڪوئي نه آ، ڪابه مستي نه آ،
سانت ۾ آ سُتي، چاهه جي هيءَ ندي.
چاهه جي خاڪ ۾، هاڻ چڻنگون بچيون،
آ، نظر جي وري، ڦُوڪ وڃ ڪا ڏئي!
نا اُميديءَ جي، حادثن ۾ مٺا!
ڪيترائي ٿيا، خواب پنهنجا ڌڪي.
اڄ جدا ٿي به ڪو، لُڙڪ ناهي اکين،
ڏِس! پٿر ٿي وڃڻ تي ويا سين هِري.
اڄ جدائيءَ سندي، هن ڊگهي رات ۾ ،
ياد جي شمع ڪا آهه جلندي رهي.
شعر پازيب پائي نچن ٿا پيا،
شور ان جي ڪري، ننڊ آهي ڦِٽي.
وقت- درياهه ۾، ڄڻ ته ڪاٺيءَ جيان،
ٿي وڃي هيءَ اجائي پئي زندگي.
اڄ شفق جئن وري، شام جو اوچتو،
ذهن- آڪاس تي، آ اُداسي يڪي.
سوچَ، اڳ آ ڪڍيو، تيز گاڏيءَ کان،
ڪيترو جلد ۾، ڳوٺ آهي پُڳي.
رات پنهنجي سڄڻ جا ڪي سهرا چئي،
هوءَ آَهي وِهاڻي ۾ مُنهن ڏئي رُني.
اڄ شڪستن جي هيڏي وڏي ٻوڏ ۾،
آرزو هر ڪا منهنجي وئي آ لُڙهي.
****