ڪويل- ڪُوڪ ڪري ٿي، دل کي چاڪ ڪٿي!
هاڻ اسين احساسن جي هيراڪ ڪٿي!
نيڻ گناهه ڏسڻ جا عادي ٿيا منهنجا،
تنهنجا سپنا ڏسندڙ اڄ هي پاڪ ڪٿي!
جِت هي منهنجو پيار مُسافر ٿَڪُ ڀڃي،
تنهنجي نيڻن جا سي پياري! ٿاڪ ڪٿي!
هاڻي منهنجو من مصروف ويو آ ٿي،
تنهنجي ياد جي رستن جو رولاڪ ڪٿي!
تنهنجي دُوريءَ جو ڀي درد پراڻو ٿيو،
نيڻ به آلا لُڙڪن سان نمناڪ ڪٿي!
پاڻ ته پوڙها ٿي ويا آهيون جوڀن ۾،
محبت وارا سي جذبا بيباڪ ڪٿي!
تو پنهنجو گُلدان سجايو گُلَ ڇني!
هاڻي گُل ٿا روز پُڇن “آ ماڪ ڪٿي؟”
****