شاعريءَ جي ماکي
اڄ جدائيءَ جي خزان ۾،
منهنجي مُرڪن جا سڀئي
ٻوٽا پيا ڇڻندا وڃن،
۽ ڪيان ٿو ياد مان،
تنهنجي ٽهڪن جي بهار.
تنهنجي ٽهڪن جي بهار،
جنهن ۾ منهنجي،
دل جي ٽارين تي ٽڙيا ها،
پيار جا ڪيئي گلاب.
پيار جا ڪيئي گلاب،
جن تي منهنجي سوچ جي
سارين مکين جو ميڙ هو،
رَس چُوسي جن سموري،
شاعريءَ جي ماکي ٺاهي.
شاعريءَ جي ماکي جيڪا،
آ سدائين لئه مِٺي،
زندگيءَ جي جا سڄي ڪوڙاڻ کي
ختم ٿي پيئي ڪري
ختم ٿي پيئي ڪري.