سڪون زندگي آ
پئسن سان زندگي ٺاهڻ وارا نوجوان!
اچ ته توکي مان،
ٻه ماڻهوءَ ڏيکاريان۔
هي ڏس بنگلي ۾ رهندڙ امير ماڻهو،
جنهن وٽ سڪون کان سواءِ،
هر آسائش آهي،
هن جي دل هن جي گهر جي
وڏن بلبن وانگر روشن ناهي،
هن جون خوبصورت گاڏيون،
سڪون واري منزل تي نه ٿيو پهچن،
هي ننڊ جي ٻانهن ۾ پناهه چاهي ٿو،
پر ننڊ هن کان ڪاوڙيل هوندي آهي،
هي خوشيءَ کي ڪو پکي سمجھي ٿو،
جنهن لاءِ هن دولت جو پڃرو ٺهرايو آهي،
پر خوشي مادو ته ناهي،
خوشي وئشيا به ناهي،
جيڪا پئسن تي گھُرائي.
۽ اچ هن کي ڏس!
هي جيڪو گوڏ پاتل مهاڻو آهي،
هي سج لٿي پنهنجي گھرڀاتين لاءِ،
مڇي کڻي وڃي ٿو،
هي جڏهن پنهنجي جھوپي ۾ اچي ٿو،
تڏهن هن جي بانبڙا پائيندڙ ٻارڙي،
هن کي کيڪاري ٿي،
هي پنهنجي پُٽ جي شرارتي اکين ۾،
زندگيءَ جو سرمايو ڏسي ٿو،
رات جو پيار ڪندڙ زال سان سُمهي ٿو،
ننڊ هن لاءِ سِڪندي آهي،
هن جي جھوپي ۾ وڏا بلب ڪونهن،
پر روشني آهي،
پيار، سڪون ۽ خوشيءَ جي روشني.
اي نوجوان ڏس ۽ ٻڌ!
زندگيءَ جو ٺهڻ،
نوٽن جا ڍڳ هجڻ ناهي،
پر پيار، سڪون ۽ خوشيءَ جو هجڻ آهي.