اچ ته موٽي هلون
اچ! ته موٽي هلون،
ان وقت ڏي،
جنهن ۾ تنهنجي پرس ۾،
منهنجي شاعري ۽ منهنجي بٽونءَ ۾،
تنهنجي تصوير هوندي هئي.
اچ! ته ان وڻ ڏي موٽي هلون،
۽ ان کي ايلاز ڪيون،
ته هو اسان کي ڏئي،
ساڳي محبت جي ڇانوَ.
اچ! ته انهن لمحن کي پرچايون هلي،
جيڪي پراڻي ڊائريءَ ۾ مُرڪن ٿا،
پر هاڻي رُسي ويا آهن.
اچ! ته ماضيءَ جي ننڍڙن لمحن جون يادون،
هڪٻئي کي ويهي ٻڌايون،
اهي ننڍڙا محبت سان ڀرپور لمحا،
جيڪي زندگيءَ جو وڏو سرمايو آهن.
اچ ته موٽي هلون ان وقت ڏي، جيڪو
اسان جي بي محبت ۽ بي رونق اکين ۾،
محبت جو ڪجل پائي.
گهڻي ويجھڙائي،
دُورين کي به جنم ڏئي ٿي،
ان ڪري،
اچ ته موٽي هلون ان وقت ڏي!
جڏهن گهٽ ملندا هئا سين،
پر ڀرپور ملندا هئا سين۔