پاڻي
سنڌو! ڪيڏا لُڙڪ کپن ٿا،
توکي ٻيهر تار ٿيڻ لئه؟
سپني جئن سنسار ٿيڻ لئه؟
سنڌڙيءَ جي گلزار ٿين لئه؟
پاڻيءَ ڍُڪ لئه ٻار رڙن ٿا،
ماءُ رڙي ٿي، پيءُ رڙي ٿو،
هاري ۽ مزدور رڙي ٿو،
جندڙيءَ جو هي جيءَ رڙي ٿو۔
پاڻيءَ ۾ هي هيرا ڪِرڻا،
پاڻي پنهنجي دولت آهي،
پاڻي مالامال ڪري ٿو،
پاڻي ئي بس راحت آهي۔
پر هاڻي سو پاڻي ڪونهي،
سُک جي ڪائي ڪهاڻي ڪونهي،
پاڻيءَ- دولت ماڻي ڪونهي،
هِير به پاڻيءَ هاڻي ڪونهي۔
هاڻي اهڙو پاڻي ايندو،
جنهن ۾ سڀ جو لُڙڪ به هوندو،
جنهن ۾ پنهنجو درد سمورو،
لُڙهندو ويندو، ٻُڏندو ويندو،
لُڙهندو ويندو، ٻُڏندو ويندو۔